Türk Sineması’nın duayen yönetmenlerinden Lütfi Ömer Akad bu sabah vefat etti. Vurun Kahpeye filmi ile 1949 yılında yönetmenliğe başlayan Akad’ın en bilinen filmleri arasında Kanun Namına, Beyaz Mendil, Yalnızlar Rıhtımı, Hudutların Kanunu, Kızılırmak Karakoyun, Ana, Vesikalı Yarim, Kader Böyle İstedi, Gökçeçiçek, Irmak, Yaralı Kurt, Düğün, Gelin ve Diyet adlı filmler var. Akad için, Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi’nde 20 Kasım Pazartesi günü saat 13:00’te tören düzenlenecek. Cenazesi Levent Afet Yolal Camii’nde kılınacak ikindi namazını müteakip Ulus Mezarlığıı’nda toprağa verilecek olan merhuma tanrıdan rahmet, kederli ailesine sabırlar dileriz.
Lütfi Ömer Akad’ı Kaybettik yazısına devam et
Sinema ve dizi oyuncusu, yönetmen Çetin Köroğlu, 17 Kasım 2011 Perşembe günü hayata gözlerini yumdu. Ankara’nın ilk özel tiyatrosu olan Ankara Meydan Sahnesi’nin kuruluşunda yer alan sanatçı, Kayıkçı, Annem: Bırakmam Seni, Ateşdağlı, Zulüm ve Küskün Çiçek adlı sinema filmlerinde de oynadı. Cenazesi 19 Kasım 2011′de İzmir 
İnternet ortamının yeni sinema sitesi 
İç çekim.
Ve Bir Zamanlar Anadolu’da…
Dış-gündüz-genel çekim
Malatya Valisi Doç. Dr. M. Ulvi Saran’ın himayelerinde, Malatya Valiliği ve Malatya Kayısı Araştırma Geliştirme ve Tanıtma Vakfı desteği ile Dünya Kitle İletişimi Araştırma Vakfı tarafından organize edilen 
Sinemayla müzik bir araya geliyor. Üstelik bu eylemden, sokak hayvanları kârlı çıkıyor. Ömür Gedik, müzik ile sinemayı birleştirecek ilk sahne çalışmasını önümüzdeki hafta içinde Hayal Kahvesi’nde yapacak. Hop Dedik Orda Kal adlı maxi single’ıyla şarkıcılıkta da iddiasını ortaya koyarak, Teoman, Halil Sezai Paracıkoğlu ve Burak Kut’la düet yapan Ömür Gedik, çıkacağı Hayal Kahvesi sahnesinin tüm gelirini kurduğu Haçiko isimli hayvan hakları derneğine bağışlıyor. Gedik, sahne çalışmasında, halk arasında fenomen olmuş sinema filmlerinin müziklerini canlı olarak okuyacak, görsellerini izleyicisine sunacak. 
Bugün 
Goethe-Institut Istanbul, Uluslararası İstanbul Kısa Film Festivali kapsamında çok renkli bir kısa film programını izleyicilerle buluşturuyor. Filmler, kurmacadan belgesele, deneyselden animasyona uzanan geniş bir yelpazde yer alıyorlar. Örneğin, Anthony Vouardoux‘nun Yuri Lennon’un Alpha 46’ya İnişi adlı kısa filminde, Yuri Lennon isimli astronotun bir Jüpiter ayına inişini ve çok sıra dışı bir problemle karşı karşıya kalışını anlatıyor. Nicolas Steiner’in Ben, Helmut’unun kahramanı Helmut 60. doğum gününü kutlar, ancak karısı bir hesap hatası yapmıştır, aslında 57 yaşındadır.
23. Uluslararası İstanbul Kısa Film Festivali, 23 – 30 Kasım 2011 tarihleri arasında düzenleniyor. Kültür ve Turizm Bakanlığı Sinema ve Telif Hakları Genel Müdürlüğü’nün ana sponsorluğunda, Fransız Kültür Merkezi, Hollanda Başkonsolosluğu ve Goethe Institut’ün salon sponsorluklarında gerçekleştirilen etkinlik sinema sanatı kapsamında kısa zamanda çok şey anlatma temeline dayanan kısa filmi desteklemek, ulusal ve uluslararası alanda genç yönetmenlerin seslerini duyurmalarına ortam hazırlamak amacıyla düzenleniyor. 
Yönetmen Irmak, kendi çocukluğunu anlatıyor. Muhacirlerin çok olduğu Ege’nin kıyı kasabasında muhacir torunu küçük Ozan, kendine “gâvur” diyenlere karşı “Türklüğünü” kanıtlamak istiyor herkese. Her sabah okulun bahçesinde “Türküm, doğruyum… varlığım Türk varlığına armağan olsun” marşını coşkuyla söylüyor hep. Mahalleli çocuklarla muhacir ve Kürt evlerini de taşlıyor. Irmak, ülkemizdeki ırkçılığın derinlerini gösteriyor bu filminde. “Yunan tohumu” diye dışlanmaya çalışılan bu ülke de muhacir olmak ne kadar zor. 1970’li yılların sonu ve Kürtlere karşı da alttan alta ırkçılık hissediliyor. Sadece 12 Eylül’ün mirası değil bu ırkçılık. Ezelden geliyor.
manifaturacı dükkânına aldığı Kürt çırak çocuğuna kötü davranan Ozan, dedesinin sabırlı ve hoşgörülü yaklaşmalarıyla yüreği yavaş da olsa yumuşamaya başlıyor. İşte bu Ozan büyüyecek ve önemli bir yönetmen olacak. Dede Mehmet, hoşgörüsüyle kasabada sevilen ve sayılan bir insan. Tek kızını (Gökçe Bahadır), belediye başkanının yardımcısıyla (Yiğit Özşener) evlendirmiş, torun sahibi, sevgili eşi (Sacide Taşaner) hayatta bahtiyar bir insan. Belki de içindeki en büyük boşluk, mübadele zamanlarında gemi yolculuğunda ölen kız kardeşi. Onun fotoğrafı da Girit’te kalmış. Girit’e gitme hayali hep bir şeyler engellemiş. Kıbrıs Harekâtı olmuş, 12 Eylül darbesi gerçekleşmiş. Geride bıraktıkları evlerinin özlemi de içini yakıyor dede Mehmet’in. Başka hikâyeler de aralara serpiştiriliyor filmde. Kasabanın delisi olmuş “deli aşık” (Ünal Silver), evlenip gitmiş, kocası 12 Mart’ta tutuklanmış kadına (Hümeyra) yıllarca tutkulu. Kadın, içinde hep yollar olan resimler çiziyor. 
Manifaturacı Mehmet, geçmişi hatırladığında mübadele anları da düşüyor perdeye. Babası (Mert Fırat), çalışkan ve dürüst biri. Mübadele olduğunda her şeylerini geride bırakıyorlar. Yunan komşularını da. Daha bebek olan kız kardeşini gemide yitiriyorlar. Babası, annesi (Ezgi Mola) ve kendisi Ege’ye gelip yerleşiyorlar. Her zaman muhacir olmak zor olmuştur bu ülkede. İkinci Dünya savaşı yıllarında azınlıklar “Varlık Vergisi” adıyla mahvoluşa sürüklendi bu ülkede. Tehcirler yaşandı. 1950’lerde Rumlara saldırılar oldu. Dede Mehmet, içine pusula koyduğu şişeyi Ege’nin sularına atıyor hep. Bir gün o şişenin içindeki pusulaya cevap geliyor Girit’ten. Hep geldikleri yere ailesiyle gitmek isteyen manifaturacı Mehmet, herkese pasaport çıkarttıktan hemen sonra 12 Eylül darbesi oluyor. Ardından kederler düşüyor hayatlarına. Onun gidemediği topraklara bir zaman sonra genç adam olan torun Ozan gidiyor ve oradaki iyi insanlarla tanışıyor. 
parlak, yumuşak ve sıcak renkler kullanmış yönetmen. İnsana çocukluğunun sıcaklığını veren bir sıcaklık bu. 1970’ler sahici bir anlatımla yansımış perdeye. Gerçekten de öyleydi. Hem iyilikler hem ırkçılıklar. Elbette müzikler de muhteşem. Her filminde kendine biraz daha bağlayan yönetmen, 2006’daki 
doğrusal çizgide olmayan hikâyeler anlatıyor, iğneleyici karakterler çiziyor, uzun konuşmalarda karakterlerin inançlarını yansıtıyor, konuşmalar hızlı ve ateşli, kadınlarıysa akıllı. Hikâyeleri politika üzerinde yoğunlaşıyor. Karakterlerini psikanalitik açıdan yansıtabiliyor. Liberal demokrat görüşlerinini metinleri üzerinden insanlara ulaştırabiliyor. Clooney’nin filmini seyrederken bunlardan bazılarına değebilirsiniz. Aslında Sorkin’i sinema için yazdığı senaryolardan biliyorsunuz. Kendi oyunundan senaryosunu yazdığı 1992 yapımı “A Few Good Men – Birkaç İyi Adam” hemen akla geliyor. Senaryosunu yazdığı 1995 yapımı “The American President – Amerikan Başkanı”, senaryosuna katkıda bulunduğu 1993 yapımı “Malice” de var. Televizyon için yazdığı “The West Wing – Batı Kanadı” da hatırlanmalı. Filmin orijinal adı, Latince “Idus Martiae”den geliyor. Cümle anlamıysa “Mart yok” demek. Roma takviminde Mart’ın 15. günü anlamına da geliyor. Bir bakışa göre de Jülyus Sezar’ın 15 Mart’ta suikasta kurban gittiği zamanı simgeliyor bu ad. Filmde de üçüncü anlama metafor var. Çünkü politika ve politikacılar, metaforik de olsa suikastlar düzenliyor. Yıkıcı ve mahvedici bir arena orası. Dürüstlüğün mağlubiyete uğratıldığı bir yer bu arena. 
kolay değil. Çünkü Stephen’ın da elinde kozlar var. Burası politika arenası ve hiçbir şey göründüğü gibi değil. Bu gerilim politik filmin son sahnesinin unutulmaz bir muhteşemlikte olduğunu belirtmeliyiz. Bu film, Beau Willimon’ın “Farragut North” oyunundan sinemaya uyarlandı. “Farragut” kelimesinin anlamını da filmin derinliğinde keşfediyorsunuz. 1961 Paris doğumlu besteci Alexandre Desplat, günümüzde öne çıkmış Hollywood filmlerine müzikler yazıyor. Dört defa Oscar’a aday gösterildi. İşte bu etkileyici bestecinin Clooney’nin filmine ruh katan tınıları kulağınızda iz bırakıyor. Bu filmin kameramanı da 1962 Atina doğumlu Phedon Papamichael. Bu kameraman, Wim Wenders’in 2000 yapımı “The Million Dollar Hotel – Sırlar Oteli” filmindeki muhteşem sinemaskop görüntüleriyle hatırlanıyor. Clooney’nin filmindeki sinemaskop çerçeveleri de estetik ve filme derinlik katmış. Clooney’nin bu filminde Amerikan politik işleyişleri hakkında az da olsa fikir sahibi oluyorsunuz, ama yine de sistemi algılamakta sıkıntı yaşayabilirsiniz. 
DOCUMENTARIST’in yan etkinliği olarak 2009’dan beri düzenlenen Hangi İnsan Hakları? belgesel etkinliği bu yıldan itibaren bağımsız bir festivale dönüşüyor. 06 – 10 Aralık 2011 tarihlerinde gerçekleşecek Festivalde bu sene ana tema “çocuklar ve hakları” olacak. Festivalin gösterim ve yan etkinlikleri SALT Beyoğlu, Dutch Chapel ve Tütün Deposu’nda ücretsiz olarak gerçekleşecek. Festival kapsamında çocukların durumunu yansıtan filmlerin yanısıra, her alandaki insan hakları ihlallerinin muhtelif örneklerini ele alan 30’dan fazla film seyirciyle buluşacak. 
Eylül 2011’de, 
02 Aralık’ta vizyona girecek olan