Beyoğlu’nda Emek Sineması yıkılmasın diye mücadele verilirken, Gültepe’de sessiz sedasız üç sinema salonu yapılıyor. Aslında Kültür Kompleksi demek daha doğru olur. Çünkü merkezde sinema salonlarının dışında bir sahne ve sahneye bitiştik büyük bir prova alanı da olacak. Hem de kolonsuz, geniş bir alan. Sahnede gösteri olsa da yandaki prova alanında başka gruplar çalışmalarına devam edebilecekler.
Bu kompleksin bir diğer ve en önemli özelliği ise bina yapımına ve yerine karar verildikten sonra her ayrıntının sanatçılara sorularak yapılması. Binanın mali kaynağı ise Kâğıthane Belediyesi.
Aslında Kâğıthane Belediyesi belki de bir eksiğini kapatmaya çalışıyor bu merkez ile. Çünkü Kâğıthane’de bir tane bile sinema yok. Oysa 1974’lerde Kâğıthane’nin 12 mahallesinde toplam 17 sineması varmış. Bunların 9’u kapalı, 8’i açık sinema. Bu bilgiler 1974 yılında hazırlanan rapordan. Raporun sinemalarla ilgili bölümünde şöyle bir açıklamaya da yer verilmiş: “Mevcut kapalı sinemalar genellikle gündüz bir seans ve gece suare olmak üzere, iki servis yapmaktadır. Pazar ve tatillerde ise devamlı seanslar yapabilmektedir. Halkın sinemaya rağbet ettiği görülmektedir.”
Bugün ise Kâğıthane’nin 19 mahallesi var ama bir tane bile sineması yok. Eski sinemalar 1980-85 yılları arasında yok olmuş. Sinemaların binaları, iş merkezi, büro binası, otopark ve pasajlara dönüşmüş. Oysa Kâğıthane bir zamanlar Yeşilçam’ın plâtosu gibiymiş. Filmlerin birçoğu Kâğıthane’de çekilmiş.
Muhsin Ertuğrul’un yönettiği Leblebici Horhor Ağa (1923), Lütfü Akad’ın yönettiği, başrollerini Ayhan Işık ve Gülistan Güzey’in paylaştığı İngiliz Kemal Lawrence’e Karşı (1952), yönetmenliğini Atıf Yılmaz’ın yaptığı, Türkan Şoray’ın oynadığı Yedi Kocalı Hürmüz (1971), yönetmenliğini Ergin Orbey’in yaptığı, Kemal Sunal’ın oynadığı Meraklı Köfteci (1976), Atıf Yılmaz’ın yönettiği ve başrollerini Kadir İnanır ile Hale Soygazi’nin paylaştığı Bir Yudum Sevgi (1984) bu filmlerden bazıları.
Bu bilgileri Kâğıthane Belediyesi Basın Danışmanı Hüseyin Irmak’tan öğrendim. Irmak, son günlerde çok güzel bir işe de imza attı. Lâle Devri denilen dönemin merkezinde yer alan ve eski İstanbul’un en önemli mesire yeri olan Kâğıthane’nin geçmişini Kâğıthane Tarih Envanteri isimli kitapta topladı.
Kâğıthane Tarih Envanteri
Hüseyin Irmak, bu özel kitap için “İz peşinde adım adım koştuk, geçmişi ve günümüzü bir demet halinde geleceğe taşırken, sürekli başvurulacak uzun ömürlü bir kaynak kitap hazırladık” diyor.
İlk defa gün yüzüne çıkan tarihi fotoğrafları da içeren 784 sayfalık kitap, iki yıllık çalışmanın ürünü.
Bölge tarihini adeta sıcak takibe alarak inceleyen kitap, yerin altında veya üstünde bulunan, günümüze gelmiş ya da gelememiş 62 yapı noktasının tüm hikâyesini anlatıyor.
Haliç’ten kuzeye doğru, vadi boyunca adım adım ilerleyen, ele aldığı her örneğin haritadaki yerini, ada-pafta ve adres bilgilerini, eski ve yeni fotoğraflarla beraber yaşadığı macerayı aktaran kitap, kuru bir tarih anlatımının yerine canlı bir sürecin takibini yapıyor. Gerek binin üzerindeki görsel malzeme üzerinden, gerekse arazi üzerinden gerçekleştirdiği takip hikâyesini, resmi yazışma örnekleriyle zenginleştirerek sayfalarına alan Kâğıthane Tarih Envanteri, bir listeleme çalışmasından çok kapsamlı bir tarih kitabı niteliğinde.
Vaktiyle Kâğıthane’de yer alan Osmanlı yazlık saraylarını, su mimarisinin özgün örneklerini, köşk ve kasırları, köprüleri, çeşmeleri, ayazmaları, köy hayatını, mesire alanının ekolojik ve sosyal özelliklerini, anıtsal ağaçları ve doğal yaşamı, Bizans dönemi eserlerini, Silâhtarağa Elektrik Santrali ile buraya kömür getiren demiryolunu, Kurtuluş Savaşı’na silâh sağlayan baruthanenin içler acısı halini, su yolları üzerinde bulunan sanat yapılarının acıklı öyküsünü sunan kitap; son yirmi yılın canlı tanıklığını da yapıyor.
İlçe tarihine bilimsel titizlikle ışık tutan Kâğıthane Tarih Envanteri, son bölümünde vadinin 2010 halini panoramik fotoğraflar ve bilgilerle sunarken, zengin bir bibliyografya listesi vermeyi de ihmal etmemiş.
Hüseyin Irmak’a “Bu kitaptaki ilginç bölümleri bizimle paylaşabilir misiniz” dediğimde bana bir nevi kullanma kılavuzu verdi. Ben de bu listeyi sizinle paylaşmak istiyorum.
İşte kitapta dikkate değer bazı ayrıntılar:
Kurtuluş Savaşı’na silâh taşınan merkezin günümüzde yaşadığı kuşatmaya ve içler acısı haline bakmak için KÂĞITHANE BARUTHANESİ bölümüne bakmalısınız.
Yine Kurtuluşu Savaşı’na taşınan silâhların taşınma yöntemi ve aracı ile bilgi ve isimler için KÂĞITHANE DEMİRYOLU bölümüne bakmalısınız.
Dünyada sadece Kâğıthane Deresi’nde yaşayan ve 1941’de bilimsel literatüre giren Kâğıthane Bıyıklı Balığı ve Kâğıthane İnci Balığı isimli tatlı su balıkları hakkında ise SADABAD HASBAHÇE MESİRE ALANI bölümüne bakmalısınız.
Bu kitap çalışması sırasında niteliği doğru olarak öğrenilen (önceden varlığı bilinmesine rağmen) dolayısıyla keşfedilen antik mezar odası için ANTİK MEZAR ODASI ya da MAĞARA GİRİŞİ bölümüne bakmalısınız.
Kâğıthane-Dolmabahçe Tüneli’nin viyadük ayaklarının yerinde eskiden ne olduğunu görmek için İMRAHOR KASRI bölümüne, Kâğıthane İETT Otobüs Garajı’nın yerinde eskiden ne olduğunu görmek için POLİGON SARAYI bölümüne, Kâğıthane’de yapılması tartışmalı geçen ve inşaatı hâlâ süren Devlet Arşivleri Sitesi’nin yerinde eskiden neler olduğunu görmek için ise KÂĞITHANE HARAYI HÜMAYUNU bölümüne bakmalısınız.
İttihat Terakki’nin idama mahkûm edilen ünlü tetikçisi Yakup CEMİL’in nerede kurşuna dizildiğini görmek için POLİGON SARAYI bölümüne bakmalısınız.
II. Abdülhamid’in nereden tahta çıktığını görmek için ise ATİYE SULTAN SARAYI bölümüne bakmalısınız.
II. Mahmud döneminde imzalanan ünlü Senedi İttifak’ın imzalandığı yer için SADABAD SARAYI bölümüne bakmalısınız.
Ünlü ses sanatçısı Safiye AYLA’nın yetimhane günleri ve buradaki yaşamına ait çocukluk fotoğrafları için AZİZİYE CAMİİ ve SADABAD SARAYI bölümlerine bakmalısınız.
İlk evliliğiyle Kâğıthane’ye gelin gelen Türkân SAYLAN’ın çocuklarına verdiği ÇAĞLAYAN ve ÇINAR isimlerin nereden kaynaklandığını görmek için ANIT AĞAÇLAR bölümü ile CEDVEL-İ SİM bölümüne bakmalısınız.
Son bir not, kitaptan almak isterseniz Kâğıthane Belediyesi’ne veya Hüseyin Irmak’a ulaşmanız gerekiyor.
Kâğıthane Belediye Başkanlığı
Telefon: (212) 444 23 00
Adres: Sadabad Hizmet Binası, Merkez Mah. Lâlezar Sok. No: 1, Kâğıthane / İstanbul
Kâğıthane’de Çevrilen Filmlerden
Lale Devri
Leblebici Horhor Ağa
Behzat Butak – Elena Artinova – Cezmi Ar – Muhsin Ertuğrul
Cezmi Ar
Cezmi Ar – Muhsin Ertuğrul
Kâğıthane Sinemaları Durumu
(1974 yılında hazırlanan rapordan / Bu salonların hepsi 1980-85 arasında yok olmuş, yerlerine pasaj ve iş hanları yapılmış. Bir kısmı ise uzun süre otopark olarak kullanıldıktan sonra binalaşmış.)
Safiye Ayla
(Fotoğraflar Safiye Ayla’nın çocukluğunu geçirdiği Çağlayan Yetimhanesi döneminde çekilmiş. İmamın sağ yanında, baştaki kız çocuğu Safiye Ayla’dır. Fotoğraflardan anlaşıldığı kadarıyla sesinin güzelliği daha o zamandan keşfedilmiş ki, seçilmiş ve diğer sınıf arkadaşlarına Kuran okutuluyor.)
Poligon Sarayı
Sadabad Sarayı
[Sadabad Sarayı son döneminde Kızlar Yetimhanesi (Darüleytam) olarak kullanılmış, Safiye Ayla da burada yetişmiş, 1925’te Öğretmen Okulu’na buradan gitmiştir.]
Sadabad Sarayı Önündeki Çağlayan Kaskadlar
(İlk evliliğinde Kâğıthane’ye gelin gelen Türkan Saylan, Sadabad Sarayı’nın önünde bulunan çağlayanlardan ötürü çocuğuna “Çağlayan” ismini vermiştir.)
Silahtar Elektrik Fabrikası
(21 Mart 2012)
Serpil Boydak
satın alıp bu belâdan kurtulmak. Kaptan Camp’in yük gemisine işçi olarak giren Chris ve ekibi, Panama’da nefes kesen bir maceranın içinde buluyorlar kendilerini. Chris, kardeş gibi güvendiği Sebastian’a emanet ediyor ailesini. Tim de rahat durmuyor. Geride, Chris’in bilmediği plânlar işliyor. Sürekli lolipop emen Sebastian’ın gizemli ve güvenli bir görüntüyü seyirciye ulaştıramadığından, kuzeye özgü o mistik hâl bozuluyor, ardından da “hakiki kötü”nün Tim olmadığı hemen fark ediliyor. Hikâyenin yapısı ve gerilimi çoğaltan kurgusu, İzlandalı yönetmen Baltasar Kormakur’un filminde beklentileri çoğaltıyor. İzlanda’da çekilmiş filmi görmedik. Hollywood için yeniden çekilen bu filme karşı bir önyargımız da yok. Hem İzlanda’da hem de Hollywood’da çekilen bu filmler, “Leyndardomar Reykjavikur 2000” (Reykjavik Gizemleri 2000) adlı ortak yazarlı bir gerilim romanına dayanıyor. Bu gerilim romanının başını İzlandalı ünlü 
yazar Arnaldur Indridason çekmiş. Reykjavikli yönetmen Oskar Jonasson, bu romanı 2008 yılında “Reykjavik-Rotterdam” adıyla sinemaya uyarladı. Senaryoyu da yazar Indridason’la ortak yazdılar. Filmin başrolünde de, şimdi gördüğünüz 2011 yapımı 
(1912-1956) paha biçilemez tablosunu çalmak. Şiddet ve gerilim yüklü anların çoğaldığı filmde, özellikle dönüş yolunda gemideki anlar nefes kesiyor. Belki pek gizem ve sürpriz kendini pek hissettirmese de ikinci bölümü perdede yaşamak gerek. Chris’in Kate’i kurtardığı sahnelere de dikkat. Filmde, sinemaskop olarak etkikeyici Panama Kanalı’nı görmek de muhteşem. Filmin kameramanı Barry Ackroyd, Ken Loach ustanın filmlerinin gözü. Fonda duyulan müzikler de iyi. “Contraband” parçasını duyduğunuzda kendizi okyanusun derinliğindeymiş sanıyorsunuz. Ama buna karşın “Raid” parçasında da heyecanınız artıyor vurmalı çalgılar yüzünden. Son jenerikte, muhteşem John Lee Hoocker’ın “Boom Boom” blues şarkısını da duymak iyi geliyor. 
Psikoloğa görünen Curtis, kendisi on yaşındayken hastaneye yatırılmış annesi Sarah’yı hatırlıyor ve içine korku düşüyor. Annesi, 1986 yılından bu yana paranoid şizofreni teşhisiyle hastanede tedavi gören Curtis, aynı hastalığa düşmekten korkuyor. Çünkü annesi şimdi kendi yaşındayken bu hastalığa yakalanmış. Ama, tüm görüntüler paranoid şizofreniyle buluşuyor. Curtis’te “kötülük görme sanrıları” çoğalmaya başlıyor. Korkudan altını bile ıslatan Curtis, ailesini bu fırtınadan korumak için evin bahçesinde sığınak yaptırmaya karar veriyor. Eşine danışmadan kredi çeken Curtis, Dewart’ın kullandığı iş makineleriyle, Dewart’ın yardımıyla kazı yapmaya başlıyor. Aldığı krediyle konteyner alan Curtis böylece ailesini “gelen fırtına”dan korumuş oluyor. Bu takıntısı ve kendi başına iş yapması Samanyha’yı da sarsıyor. Çünkü kızının ameliyat parası da bu hayali kıyamete gidiyor. 
gördükten sonra bu yönetmen bağımsızların yeni ışığı gibi parlıyor. Filmin bütçesi öyle düşük ki, filmi görünce bu kadar paraya görselliği zengin bu film nasıl ortaya çıkmış diye şaşırıyorsunuz. Filmin finalinin şaşırtıcı ve zihin karıştırıcı olduğunu belirtmeliyiz. Bu filmdeki kamera sakin ve insana yavaşlığın tadını veriyor. Yönetmen, filminin hızını kasaba sakinlerinin yaşam hızlarına göre ayarlamış sanki. Işık düzenlemeleri de, çoğu anda Curtis’in ruh haliyle buluşuyor. Hatta fonda duyulan, zaman zaman çığlığa dönüşen müzikler de öyle. Curtis’in gerçeklik algısı seyircilerin zihnini bir hayli karıştırıyor. Yönetmen Nichols’ın vazgeçemediği oyunculardan 1974 doğumlu Kentuckyli Michael Shannon, kendini öne doğru atıyor performanslarıyla. Televizyon dizileriyle adını duyuran 1981 doğumlu Kaliforniyalı Jessica Chastain, 2008 yapımı “Jolene” filmiyle sinemaya iyi bir giriş yaptı. Ama o, bizlere Terrence Malick’in 2011 yapımı 
Mars’ta buluyor. Elbette gezegen değiştirdiğini hemen anlayamıyor. Yerçekimine meydan okuyan John, bu meziyetiyle gezegenin, elbette iyilerin kahramanı oluyor. Gezegendekiler, Mars’a Barsoom diyorlar. Kendi dilleri var. John, onların dilini konuşmaya başlayınca her şeyi anlamaya başlıyor. Başlarda yerel dilleri duyarken, bir süre sonra herkes İngilizce konuşmaya başlıyor filmde. John ilk önce, Tharkların kabilesiyle tanışıyor. Apaçileri çağrıştıran dört kollu sevimli bu Yeşil Marslılar, memeli değiller ve yumurtadan dünyaya geliyorlar. John’un havada uçmasından etkilenen kabilenin şefi Tars Tarkas, onu kabilesine alıyor. Elbette yerinde gözü olanlar bundan hiç hoşlanmıyor ve çatışmalar başlıyor. Tars’ın bir de sırrı var. John’la yola 
çıkacak Sola onun kızı. Mars’ta, iki büyük uygarlık gezegenin imkânlarından yararlanıyor. Bu iki uygarlık, gezegende iki farklı şehir-devlette yaşıyorlar. Helyum şehrinde sakinlerin vücutları ve yüzleri kırmızı dövmeli. Ortadoğuluları da çağrıştırıyorlar. Onlara Jeddak deniliyor. Gezegenin kötüleri, Roma İmparatorluğu’nu çağrıştıran Zodanga şehir-devletinin sakinleri. Onlar, gezegenin tüm enerjisini ele geçirmek istiyorlar. Çünkü gezegende oksijen de azalıyor. Zodangaları yöneten dazlak Matai Shang. Zodanga’nın prensi Sab Than, Helyum’un Jeddak prensesi Dejah’la evlenip, Helyum’u savaşmadan ele geçirmek istiyor. Ama bu o kadar kolay değil. Dünyalı John Carter var çünkü. 
serisinin 11. kitabı toplama olarak yayımlandı. Burroughs, “Tarzan” maceralarının da yazarıydı. 1965 yılında Boston’da doğmuş Andrew Stanton, animasyon sinemasının önemli yönetmenlerinden. 2003 yapımı “Finding Nemo-Kayıp Balık Nemo”, Akademi’den “En İyi Animasyon Film” dalında Oscar kazanmıştı. 2008 yapımı 
Yönetmen isteseydi “Star Wars-Yıldız Savaşları” gibi her şeyi modern ötesi yansıtabilirdi. Filmin görselliğinin de müthiş olduğunu belirtmeliyiz. Bazı anlarda yönetmen seyircilerine gerçek anlamda yükseklik korkusu yaşatabiliyor. Kamera, usul usul uçurumun kenarına yaklaşıyor ve birden aşağıda sonsuz bir derinlik yansıyor. Tüm bunları üç boyutlu büyük perdede yaşamak gerek. Sinemaseverler çoğu ünlü oyuncuyu göremeyecek. Willem Dafoe ve Samantha Morton’ın sesleri duyuluyor sadece. Çünkü onlar Yeşil Marslılar. Burroughs’ın başta ve sonda göründüğü sahneler, atmosfer anlamında etkileyici. Bu anlar, yönetmen Stanton’ın estetik ruhunu da yansıtıyor. Bu bilimkurgu filmi bir seriye dönüşecek gibi. Bu macerayı yaşamaya değer. 
Haber aynen şu: 
Fakat açıklama net: Tüm zamanların en çok izlenen filmi! O zaman soruyoruz: 1989 öncesi, örneğin “Hababam Sınıfı” kaç seyirci adedinde kalmıştır da, 
annesi çok güçlü bir kadın. Edgar, işinde girişken, yeniliği arayan, paranoyak çizgisinde kuşkucu ama kadınlar hayatına çok az giriyor. Sekreteri Helen Gandy, işi için onun evlenme teklifini nazikçe geri çevirse de aşk macerasına izin veriyor. Edgar’ın zihninin derinliklerine o güçlü kadın, anne imgesi yerleşmiş. Annesinden nefret etmiyor, tersine onu çok seviyor Edgar. Sıcaklığını hissettiği insanların kendisine annesi gibi “Edgar” demesini de istiyor. Belki de kendisi bile farkında olmadan hemcinslerine yönelmeye başlıyor. Hayatına giren yakışıklı ajan Clyde Tolson, hayatının ilk ve son aşkı Edgar’ın. Bu zamanlara kadar hep sağcı ve muhafazakâr olarak suçlanan ama hiçbir zaman sağa sempati duymamış Eastwood, Hoover’ın ruhunun o karanlık dehlizlerine girip “halk kahramanı” olmuş bu figürün duvarın öbür taraftaki halini 
gösteriyor. Hoover, 1924’ten ölümü 1972 yılına kadar “Federal Soruşturma Bürosu”nun (FBI) başında oldu. Hoover’ın üstüne, televizyon dizileri ve sinema filmleri de yapıldı. Hoover, bazılarında gerideydi bazılarındaysa öne çıkmıştı. FBI üstüne ve Hoover dönemini anlatan, Hollywood’da her türden film çekmiş ve polisiye sinemasının gelişimine katkıda bulunmuş büyük yönetmen Mervyn LeRoy’un 1959’da renkli çektiği “The FBI Story-FBI Ajanı” filmiydi. 1966 yılında ülkemizde gösterime çıkmış ve FBI’ı içeriden yansıtan bu epik filmi görme imkânımız olmuştu. Muhteşem James Stewart, FBI’dan John Michael “Chip” Hardesty’yi canlandırmıştı. Filmde Hoover’ı, Will J. White canlandırsa da gerçek Hoover da görülüyordu filmde. Eastwood’un bu filminden FBI rahatsız olmadığı için sinemaseverler 
Bolşeviklerin uzantısı Amerika’daki komünistlerin, Amerika’da huzuru bozup kaos yaratacaklarını söyleyerek ajanları komünistlerin üzerine salıyor. Amerikan vatandaşlığına geçmiş anarşist Yahudi yazar Emma Goldman da FBI’ın hışmına uğruyor. Komünist ve radikal avının ardından, kafasındaki FBI düzenlemelerini kuruma yerleştirmeye çabalıyor. Parmak izi ve olay mahallinde kanıt toplama gibi bilimsel taraflara ağırlık verirken, en büyük hayali ABD’de yaşayan herkesin parmak izlerini tek bir yerde toplamak. Edgar, komünistlerden sonra, ekonomik buhranla doğmuş gangsterlere, yani “halk düşmanları”na savaş açıyor. Hukuktan yeni mezun olmuş Clyde Tolson’ı işe alan Edgar, ona karşı kendine bile tarif 
edemediği bir şeyler hissediyor. İki erkek, hem işte hem de özel hayatlarında ölünceye kadar birbirlerinden kopamıyorlar. Edgar’ın düşündüklerin gerçekleştirmesi için Lindbergh olayı gerçekleşmesi gerekiyor. 1932 yılında, bebeği Charles Augustus fidye için beşiğinde uyurken kaçırılan Charles Lindbergh, Atlantik Okyanusu’nu 1927 yılında uçakla tek başına geçen ilk pilottu. FBI, fidye paralarını işaretleyerek, bebeği kaçıran ve ölümüne neden olan Alman göçmeni Bruno Hauptmann’a ulaşıyor. Edgar bu olayı değerlendirerek FBI’da devrim yapan uygulamalarını hayata geçiriyor. Edgar, öyle paranoyak ki, herkes hakkında, hatta başkanlar hakkında da dosyalar tutuyor. Martin Luther King’in “Nobel Barış Ödülü” alması onu çıldırtıyor. Bu Amerika sadece ona ait. 
geçtiğini anlayamıyorsunuz. Mekânlar ve karakterlerin yansıyışı mükemmel. Muhteşem Leonardo DiCaprio adeta Hoover’a dönüşmüş. Eastwood, karmaşıkmış gibi görünen hikâyesini seyircisine sadelikle gösderebilmiş. Eastwood’un bizzat bestelediği ve kullandığı müzikler de insan ruhunun fırtınalarının dışarı esmesi gibi. Eastwood’un filminde, televizyon ekranlarından siyah-beyaz belgesel görüntüleri de yansıyor. Kara film ve gangster sinemasının gelişimini sağlayan Warner Bros’un, James Cagney’yi başrolde oynattığı iki önemli gangster filmi de yansıyor perdeye. William A. Wellman’ın 1931 yapımı “The Public Enemy-Halk Düşmanı” ve William Keighley’nin 1935 yapımı “G-Men” filmlerinden anlar da gösteriliyor. Eastwood’un 
ve kardeşinin intikamını almak için ABD’ye girmenin yollarını arıyor. Bu filmin bir intikam hikâyesi olduğunu sananlar hemen yanılıyorlar. Çünkü hikâyede sarışın Lauren Scott var. Sevgilisi olmadığı için mutsuz bir genç kadın Lauren. FDR, işine kendini tam veren ve aşka zamanı olmayan tiplerden. Ama kadınların ilgisini çeken bir tipi var. Tuck, İngiliz kökenli. Küçük oğulları Joe olmasına rağmen Katie’yle evliliğini yürütememiş. Lauren’in arkadaşı Trish, ona teknolojinin nimetlerini hatırlatıyor. Lauren, internetten “sevgili” arıyor. Ajan Tuck buna hemen cevap veriyor gecikmeden. Çünkü zamanı bol. FDR ve kendisi, bürodaki patronları Collins tarafından geri hizmete çekiliyor. Sonra olaylar bir dizi komikliklerle eğlenceye dönüşüyor filmde. 
Sonunda, sarışın kızı tahmin ettiğiniz ajan kazanıyor finalde. Çünkü iki ajan, ellerinde olmadan Lauren’e karşı dürüst oluyorlar ve ailelerini onunla tanıştırıyorlar. Film, romantik komedi ve aksiyon sularında dolaşırken, kara filmlere de selâm göndermeyi unutmuyor. İki sıkı dostu bir düşmana ancak bir kadın dönüştürebilir. Kadın burada en masumu olsa bile. Kara filmlerde çoğunlula felâketler kadınlar yüzünden geliyor erkeklerin başına. Filmin finâl bölümündeki araba takip sahneleri gerçekten iyi tasarlanmış ve seyircileri eğlendiriyor. Filmi seyrederken CIA’in ne kadar da eğlenceli bir yer olduğunu düşünmeye başlıyorsunuz. Macera dolu bir CIA. Amerikalı gençlere bu kurumu sevdirmeyi amaçlıyor olabilirler. Bu film Amerika’da pek sevilmemiş ve yerden yere vurulmuş. 
yapıtı. Elbette 1945’teki kara filmi “Spellbound-Öldüren Hatıralar”, 1946’daki yine bir kara film olan “Notorious-Aşktan da Üstün” ve 1958’deki “Vertigo-Ölüm Korkusu” filmleri de gözdesi. Tüm bu filmlerde kadın karakterler önde elbette. Bu filmde bahsedilen Hitchcock filmleri içinde Fox yapımı yok. Ama Fox, Hitchcock’a bir film yaptırdı. Daha sonraları yeni Türkçeye “Yaşamak İstiyoruz” diye çevrilen 1944 yapımı siyah-beyaz savaş gerilimi “Lifeboat-Tahlisiye Sandalı”, 1947 yılında ülkemizde vizyona çıkmıştı. Ama bu stüdyonun nefes kesen kara filmleri var sinema tarihinde. Otto Preminger’in “Laura-Kara Gölge” kara filmini tüm sinemaseverlere öneririz. FDR ve Tuck, birbirlerinden habersiz Lauren’in evine dinleme araçları ve kamera yerleştirirken televizyon ekranından da George Roy Hill’in western klâsiği 1969 yapımı “Butch Cassidy and the Sundance 
Kid-Sonsuz Ölüm” filminin görüntüleri yansıyor. McG, fikir olarak Hill’in bu westerninden ilham almış gibi. FDR de, lüks dairesinde aşk kırgınlığıyla James Cameron’ın 1997 yapımı “Titanic-Titanik” filmini izliyor. Bu filmlerin Fox yapımı olduğunu da hatırlatmalı. Bir de bu filmde, Avusturyalı sembolist ressam Gustav Klimt’in (1862-1918) tabloları da yansıyor. Michigan’ın Kalamazoo şehrinde 1968’de doğan yönetmen McG’nin uzun adı Joseph McGinty Nichol. Yönetmen, 1970’lerde televizyonda fırtınalar estirmiş ünlü polisiye diziyi aynı adla “Carlie’s Angels-Charli’nin Melekleri” adıyla 2000 yılında beyazperdeye taşıdı. Bu, yönetmenin de ilk filmiydi. 2003’te “Charlie’s Angels: Full Throttle-Charlie’nin Melekleri: Tam Gaz”, 2006’da “We are Marshall-Zafer Bizimdir” ve 2009’da 
Sıra lâfa gelince sinemanın, yönetmen-ler marifeti ile yapıldığını söyleriz. Üzerinde uzunca konuşulması, başka zamanları gerektirir. Burada bir “yönetmen”den söz edeceğim. Aramızdan zamansız ayrılan bir yönetmenden: Yusuf Kurçenli.
Sinemanın ardılı, evlerimize girerek sinemalardan ayağımızın kesilmesine bir nebze de olsa neden olan ve dünyada özellikle A.B.D.de birçok örneği (bir tek örnek yeterli mi: Arthur Penn) olan televizyon kökenli yönetmenlik… Birçok işte olduğu gibi bunda da bizde tersi olmuştur. Tamam, televizyon (tek kanal / siyah-beyaz) -iş başa düşünce- kendi yönetmenleri yetiştirmeye başlamıştır. Bu sırada yılların sinema yönetmenleri (Akad / Erksan / A. Yılmaz / Refiğ) TV filmleri çekmişlerdir ama televizyon zaman içinde yönetmenlerini yetiştirmiştir. Televizyonun yetiştirdiği yönetmenlerden Yusuf Kurçenli sinemaya geçmiş ve sinema filmi çekmenin ötesinde sinema yönetmeni olmuştur. Şu veya bu nedenle film yöneten pek çok “sinema” yönetmenimiz vardır ama bunlar içinde bazıları (bana göre) sinemada yönetmen olurlar. Televizyon kökenli Yusuf Kurçenli de, bu tip yönetmenlerdendir.
Kurçenli, TRT çalışmaları sırasında TV filmi olarak Oktay Arayıcı’nın At Gözlüğü senaryosunu çekerken, ünsüz bir idealist yönetmenin para kazanma uğruna ne tavizler veren yönetmeni, sinemamızın ilginç yönetmenlerinden Feyzi Tuna’ya oynatıyordu. Sinema filmleri içinde Gramafon Avrat (Sabahattin Ali), Raziye (Melih Cevdet Anday), Karartma Geceleri (Rıfat Ilgaz) gibi edebiyat uyarlamaları da bulunan Kurçenli, kurmaca filmlerinin yanında belgesel filmleri ile de sinemadaki farklı kişiliğini ortaya koymuştur. Bunların yanında, tiyatroculuk geçmişi olmamasına rağmen, oturmuş sinema yönetmenliğinin arasında tiyatroda oyun-lar da sahneye koymuştur (Tuncer Cücenoğlu / Çıkmaz Sokak, v.d.) Büyük, tantanalı filmler yapmamasına rağmen, uzun zamana yayılan az filmli (sinema filmleri dışındakiler hariç) yönetmenliğinde, çeşitli konulara değinen filmlerin yönetmeni oldu, Kurçenli. Filmin “son” yazmasına daha zaman vardı, çok erken…
Film, kişiyi / kişileri olaylar içinde anlatabilir. Bu olaylar, dolayısıyla kişiler de -bazen hepsi, bazen bazıları- birbirleri ile ilişkili olabilirler. Bu olgu çeşitli şekillerde sinemalaştırılabilir. 
Ali, Figen ile kaçışları için bu hazırlıkları yaparken, Figen kendini Mediha diye arayan Cumali’nin görüşme önerisini kabul eder. Cumali, ceza evinden çıkınca, eksik para verdiği için, sokakta müşterisi ile tartışan ve tokat yiyen Anna’ya yardım etmek isteyince polisçe suçlanır ama Anna’nın müdahalesi ile -şimdilik- kurtulacaktır. Anna götürüldüğü poliste, Cumali’nin tanık olduğu olay nedeni ile değil de, polisçe (komiser İzzet) uyarıldığı halde, ülkesine dönmemiş olmakla suçlanır (tokatlanır) ve döneceğine söz vermesi üzerine salınır. 
Anna, emanet çocuğun, organ mafyasına teslim edileceğini anlayınca kaçırır. Ali son çare olarak -para alacaktır- yasa dışı boksa çıkar. Karısının devamlı sözleri ile sıkılan İzzet, çocuklarına yaptığı vaatleri yine erteler ve kızının okul aile birliği toplantısı bittikten sonra -ancak- okula ulaşabilir. Yanına uğradığı arkadaşı, İzzet’e, o (bu) kadını (Figen) bırakmasını söyler. Ailesi, çocukları vardır, “Pişman olacak işler yapma” der. İzzet ise, “pişman olacak çok işler yaptığını” söyler, kahvesini içer. 
Figen evine döner. Karısına söz verdiği halde İzzet oradadır. Figen ise “abi” dediği İzzet’in kendisinden başka şeyler beklediğini görünce ona gerçeği, başkasının (Ali) varlığını söyler ve eve girmekten de vaz geçer… Figen ile buluşma yerine gelen Ali, telefona bırakılan mesajdan, O’nun başkasını sevdiği, özür dileğini dinler. 
koşarak gelir ama Figen’in (vurulmuş) yanına yaklaştırılmaz. Bu arada Figen’i vurmakla görevlendirilen (görevlendirenler nerededir?) kardeşini ve tabanca çıkarışını görür. Yanındaki polisin elinden/belinden tabancasını alıp havaya ateş eder. Figen vurulmuş yerde yatıyor, sağlık ekipleri başında, elinde tabancası -yönlendirilmiş/dolduruşa getirilmiş- kardeşi Cumali’nin nasihatlerini anlamadan dinler ve kaçar (mı!). Polisçe başına -arkadan- vurulan Cumali tutuklanır, götürülür. Figen, -kız arkadaşının kaatili/ağabeyi- Cumali’nin arkasından bakar. Ne Ali’yi, ne de İzzet’i hiç değil -aslında O’nu (Cumali’yi) sevmektedir. Cumali polis arabasıyla (elleri kelepçeli), Figen ambulansla (karın boşluğundan yaralı) giderler. 
olaylar, bir Cumali, bir Anna açısından (gözünden değil) anlatılıyor. Aynı olayın farklı açılardan anlatılması, yönetmenin açıları -oyuncuların değil, dolayısı ile aynı olayın anlatılması bir flash/back (geriye dönüş) değil, bir olayın farklı açıları… (Flash/back sinemamızda çok kullanılan, hep de yanlış kullanılan bir anlatım biçimidir, fakat bir başka yazı konusudur.) 
kırılmalarla Tarantino’dan farklı noktalara ulaşıyordu. Sonradan (filmi seyrederken ve seyirden sonra konuşurken, eleştirildiği noktalar olarak gösterilen) Inarritu’nun 
alakası var” denilmesin ama Metin Erksan Sevmek Zamanı (1965) filmini gösterecek salon bulamaz. O yıllarda ilişkisinin bulunduğu T.İ.P.’in (Türkiye İşçi Partisi) bir kaç günlük toplantılarında filminin de gösterilmesini ister. Parti yöneticilerince film, “aşk filmi” olarak değerlendirilir ve teklif geri çevrilir. Daha sonra film, katıldığı Uluslararası Kartaca Film Festivali’nde izleyici Fransız heyetince izlenir ve “çok politik bir film” olarak değerlendirilir.] Filmlerin politik olması kişilerinin veya kişilerinden birinin politik tavrının altının çizilmesi değildir. Yılmaz Güney’in Umut (1972) filminin Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nde -gösterime çıkmadan- yapılan gösteriminde -o zamanlar fakültede asistan olan- Uğur Mumcu, Özkan Tikveş’in (sinema filmlerinin ‘sansürü’ ile ilgili doktora tezi ile kürsüye çıkarak) o zamanlar yürürlükte olan Polis Vazife ve Salahiyet Kanunu’nun sansürle ilgili maddesindeki bentleri okuyarak (10 tanedir yanılmıyorsam), “Biraz derin düşünürseniz, bu maddelere girmeyecek film yoktur” demişti ki, doğrudur; bu da her filmin politik olarak değerlendirilebileceği demektir.
Mart ayı sonunda gösterime girmeye hazırlanan ilk filmi 
“The Bodyguard” filmiyle adını duyurdu. Houston, filmin unutulmaz şarkısı “I will always love you” ile 90’lı yıllara damgasını vurdu. Müzik dünyasının en güçlü seslerinden olan Whitney Houston, müzik kariyerine genç yaşta kilise korusunda başladı. Whitney Houston, ilk albümünü 22 yaşında yayınladı. 30 yıllık kariyeri boyunca 7 albüm 3 soundtrack yayınladı. 6’sı Grammy olmak üzere 400’ün üzerinde ödül kazandı. Aldığı ödüller Whitney Houston’ı Guinness Rekorlar Kitabı’na da taşıdı. Dünya üzerinde en çok ödüle lâyık görülen kadın şarkıcı ünvanını aldı. Albümleri dünya çapında 170 milyondan fazla satan Houston’ın tüm kariyeri bu kadar parlak olmadı. Houston, 2007’de boşandığı eski eşi Bobby Brown’la yaptığı çalkantılı evlilik ve uyuşturucu bağımlılığı yüzünden zor günler geçirdi. Whitney Houston, dönem dönem uyuşturucu tedavisi görmüştü. 
sevilmiş ve önemli bir satış grafiği elde etmiştir. Albümden çıkan “Saving All My Love For You”, “Greatest Love Of All” ve “How Will I Know” gibi parçalar uluslararası bir başarı elde ederken ABD listesi Billboard Hot 100’de zirveye oturmuştur. Ayrıca “Saving All My Love For You” sanatçıya o yıl üç dalda aday olduğu Grammy müzik ödüllerinde ilk ödülünü kazandırmıştır. O yılda Stevie Wonder, Michael Jackson, Lionel Richie, Ray Charles ve birçok ünlüyle “We Are The World” isimli şarkıyı seslendirmişlerdir. Sadece 2 yıl sonra Whitney, 2. solo albümü olan “Whitney”i çıkarmıştır. 19 milyon gibi ciddi bir satış grafiği elde eden albümden çıkan single’lar,”I Wanna Dance With Somebody”, “So Emotional”, “Didn’t We Almost Have It All” ve “Where Do Broken Hearts Go”‘dur. Bu albümle de Whitney Houston, ikinci Grammy’sini kucaklamıştır
filmden sonra çıkardığı soundtrack albümle gelmiştir. Dünya çapında 42 milyona yakın satan soundtrack Whitney’in en büyük hitlerini barındırmaktadır. “I Will Always Love You” single’ı başlıbaşına 20 milyona yakın bir satış elde etmiş ve kendi dalında bir rekor kırmıştır. Whitney, bu kasetle 3 tane Grammy ödülünün dışında çok sayıda ödül kazanmıştır. Aynı dönemde Whitney, meslektaşı Bobby Brown ile evlenmiş ve 1993’te Bobby Kristina isimli bir kızı olmuştur. “The Bodyguard”dan sonra Whitney 2 filmde daha oynamış ve onların soundtrack albümleriyle başarılar elde etmiştir. 1990’larda elde ettiği başarıları 2000’lerde devam ettirmektedir. 2001 yılında Michael Jackson’ın solo kariyerinin başlamasının 30. yıl dönümünde Michael Jackson’ın “Wanna Be Startin’ Somethin” isimli şarkısını seslendirmiştir ve Whitney Houston bu şarkıyla sesinin hâlâ güçlü olduğunu ispatlamıştır.
Stüdyo Albümleri 
Lucas’ın bu “Yıldız Savaşları” seriyalinin macerası 1977 yılında başlamıştı. Seride hikâyenin dördüncüsü olan bu ilk film ülkemizde, “Star Wars Episode IV: A New Hope-Yıldız Savaşları” adıyla 1980 yılında vizyona girmişti. 1980 yapımı devam filmi “Star Wars: Episode V-The Empire Strikes Back-İmparator” adıyla 1983’te ülkemizde gösterim imkânı bulmuştu. 1983 yapımı “Star Wars: Episode VI-Return of the Jedi-Jedi’nin Dönüşü” de 1986’da vizyona çıktı. Lucas, bu serinin başlangıcını daha sonra üç bölümde anlattı. Bu çarpıcı bilimkurgu macerası, sinema tarihinin belki de kurgu karakterler üzerine en derinlikli seriyallerinden. Bu sanal karakterlerin soyağaçları ve onlara dair birçok şey bulabiliyorsunuz. Bu seri, Lucas’ın deyişiyle “oyuncakçı dükkânı”nın da doğuşu oldu. Lucas, bu seri için kurduğu “Industrial Light & Magic” (ILM), özel efekt alanında Hollywood’a da çok şey kattı. 
edemeyince gemiyle Tatooine gezegenine zorunlu iniş yapıyorlar. Qui-gon, hurdacı Watoo’nun yanında köle çocuk Anakin’i fark ediyor. Qui-gon, annesi Shmi’yle Watoo’nun kölesi olan Anakin’in seçilmiş ve kurtarıcı olduğunu anlıyor. Anakin, gezegende yapılan Pod yarışlarına katılıyor ve tamir için parayı ödül olarak kazanıyor. Ardından Qui-gon tarafından satın alınan çocuk Anakin özgürlüğüne kavuşuyor ve Jedi olmak için Naboo’ya gidiyor ustalarıyla beraber. Anakin’le Anakin’in nedime Padmé olarak sandığı Amidala arasında yakınlık da başlıyor usul usul. Aslında bu filmde alt metinler gerçekten önemli. Anakin’in yaşadığı Tatooine gezegeni, Ortadoğu’yu çağrıştırıyor. Kutsal topraklar gibi. Shmi, Anakin’i tıpkı Hz. İsa gibi dünyaya getirmiş. Anakin içinde büyümüş bakire Shmi’nin. Pod yarışları da Roma İmparatorluğu’ndaki kolezyumlarda yapılan at arabası yarışlarına gönderme yapılıyor. Naboo gezegeninin okyanusları dünyada hayatın oluşmaya başladığı dönemleri çağrıştırıyor. 400 küsur milyon yıl önce dünyada hayat okyanuslarda 
evrimleşmişti. Lucas’ın bu filmindeki gibi balıklar günümüzün balinalarının on katından büyüktü. Sadece bunlar değil. Federasyon’un Gunganlara saldırıları, 1. Dünya Savaşı’ndaki meydan muharebelerine gönderme yapıyor gibi. Lucas, bu bilimkurgu serisinde sıkça “wipe”, yani “silme” geçiş tekniğine de başvuruyordu. Bu filminde de aynı geçişleri kullanmış. Bu tekniği ilk defa İngiliz yönetmen George Albert Smith (1864-1959), “Mary Jane’s Mishap” (Mary Jane’in Talihsizliği) adlı kısa filminde denenmişti. 1903’te çekilmiş bu dört dakikalık sessiz film mutlaka görülmeli. İngiliz yönetmen, Fransız Georges Mélies’ten çok etkilenmiş. 
Al Pacino yaşatıyor. Pacino’yu, 1983’te oynadığı Brian de Palma’nın yönettiği “Scarface-Sicilyalı” filmindeki performansıyla tanımaya çabalıyor Jack. Erin’le evli. İki çocukları var. Kızları Sofia ve evlâtlıkları Hintli Gary’yle mutlu mesut yaşayıp gidiyorlar. Ya Jill? Hiç sevgilisi olmamış ve yanlızlık yaşıyor. Pacino’yla tanışmak ve reklâma ikna etmek için LA Lakers’ın basketbol maçına kız kardeşi Jill’i de götürmek zorunda kalan Jack salonda beklemediği bir sürprizle karşılaşıyor. Çünkü Pacino kız kardeşini görür görmez tutuluyor. Pacino, Shakespeare’in bir oyununu sahnelerken “Don Kişot” oyunundan da teklif almış. Kendisiyle ilgilenen bir erkek bulmuş, üstelik o da Al Pacino olan Jill bu defa da nazlanıyor. Ama aşk başka bahçede filizleniyor ve bahçıvan Meksikalı Felibe’nin kalbini fethediyor Jill. 
filmden. Bir de finalde yaptığı dans var muhteşem Pacino’nun. Adam Sandler’ın senaryosuna da katkı yaptığı bu filmde iki role soyunmuş. Kadın kılığıyla canlandırdığı Jill karakteri çok eğlenceli. 1946 doğumlu Amerikalı aktör ve yönetmen Dugan, bizde daha çok 1990 yapımı “Problem Child-Problem Çocuk” filmiyle biliniyor. Yönetmen, oyuncu Sandler’la 1999’da “Big Daddy-Süper Baba”, 2007’de 
var. Her şey Tobin’in peşlerinde olan Latinlerden kurtulmak için sığındığı Amerikan elçiliğine girmesiyle değişiveriyor. Tobin, CIA ajanlığı yaparken başka işlere bulaşmış tekin olmayan biri. CIA, Tobin’i sorgulamak için Matt’in “güvenli ev”ine götürüyor. Bu mekândaki işkence anları insanı gerçekten sarsıyor. CIA, bulduğu işkence yöntemlerini Irak, Afganistan ve Guantanamo’da denediği işkence yöntemlerini Tobin üzerinde deniyor. Gizli mekâna Latinler baskın yapınca Tobin’le Matt’in aksiyon dolu macerası da başlıyor. CIA şefi Harlan Whitford, köstebeği araştırırken plân istedikleri gibi gelişmiyor. Matt, iyi ajan olabilmek için stadyumda elinden kaçıdığı Tobin’in peşini bırakmıyor ve trajediler birçok insanı bekliyor finalde. Film, tam anlamıyla bir kan gölü. Yönetmen, seyircilerin neredeyse bir an rahat etmemesi için kaçıp kovalamacaları ve silâhlı çatışmaları peş peşe kurgulamış. Cape Town sokaklarındaki araba takip sahneleri tam anlamıyla nefes kesiyor. Yönetmen bu filmini adeta Cape Town’a adamış.
anlar Cape Town’ın gecekondularında geçen sahnelerdi. Aparteid yönetiminin 1920’lerin sonuna doğru Cape Town’da kurduğu Langa banliyösünde geçen sahneler iç burkuyor. Çünkü yoksulluğun ve yoksunluğun en dibe vurduğu yerler burası. Tenekeden, kontraplâktan, konteynerden oluşan evlerde geleceksiz siyahlar yaşıyor. Aparteid yönetimi yok. Siyahlar, eskiden özgür değillerdi ve açlardı. Şimdiyse özgür açlar. Yönetmen, filmin tonlarını Güney Afrika’nın renkleri gibi koyu tonlarda yansıtmış. Sarımsı ve kahverengimsi tonlar sinemaskop çerçeveleri kuşatıyor. Filmin müziklerine de kulak vermeli. 1974 doğumlu İran kökenli Alman besteci Ramin Djawadi’nin tınıları kulağa iyi geliyor. Bu müthiş müzisyen başka Hollywood filmlerine de besteler yaptı. Jon Favreau’nun 2008’deki