Ölümün Sesi (Babycall)
Yönetmen-Senaryo: Pal Sletaune
Müzik: Fernando Velazquez
Görüntü: John Andreas Andersen
Oyuncular: Noomi Rapace (Anna), Kristoffer Joner (Helge), Vetle Qvenild Werring (Anders), Stig R. Amdam (Ole), Maria Bock (Grete)
Yapım: Norveç 4 1/2 Film (2011)
Norveç sinemasının önemli yönetmenleri arasına girmeye başlayan Pal Sletaune, “Ölümün Sesi” gerilim filmiyle sinemaseverlere yer yer Hitchcockyen tedirginlikler yaşatıyor. Kuzeyin gizemleriyle kuşanan gerilim çarpıyor.
Oslo’nun banliyösünde, Anna ve sekiz yaşındaki oğlu Anders, Sosyal Hizmetler’den Ole ve Grete’nin gözetiminde bir daireye yerleşiyorlar. Baba, Anders’e şiddet uygulamış. Bu banliyödeki adresi gizli dairede, Anna ve oğlu yeni ama gerilim yüklü bir hayata başlıyor. Anna, sürekli gergin. Ama Anders’in okula da gitmesi gerekiyor. Anna, istemese de oğlunu yakındaki ilkokula yazdırıyor. Seyircinin, okul anlarıyla beraber tedirginlik duygusu da artıyor. Zihinlere kuşkular düşmeye başlıyor. 
Sessiz ve kırılgan Anna, belediye otobüsünde elektronik ürüler satan bir mağazada çalışan Helge’yle iletişim kurmak zorunda kalıyor. Helge’nin annesi yaşlılıktan dolayı hastanede yatıyor. Bu yaşına kadar annesinden hiç ayrılmamış Helge kendisi için hayatının en zor kararını vermenin sıkıntısını yaşıyor. İşte bu iki insanın yolu kesişiyor ve belki de bu ilişki birbirlerine terapi olur diye düşünüyorsunuz. Ama, Norveçli yönetmen Pal Sletaune’nin beklenmedik finali her şeyi altüst ediveriyor. Helge, annesi dışında bambaşka bir kadının dünyasına girmesinden mutlu oluyor. Belki bir aşk 
başlayabilir umudu bu. Sürekli tedirgin Anna, oğlunu babasından korumak için paranoyak sınırlarında güvenlik çemberi kuruyor. Helge’nin mağazasından bir telsiz alıyor. Batıda “babycall” denilen bu telsizle Anna oğlunu koruma altına aldığını düşünüyor. Ama, telsizden sürekli bir çocuğun yardım isteyen çığlığını duyuyor Anna. Yönetmenin yazdığı senaryo incelikli ve sonuna kadar olacaklar hakkında fikir geliştiremiyorsunuz. Ama, aralardaki küçük ayrıntıları zihninizde toplayabilirseniz bir yerlere varma ihtimaliniz olabilir. Belki de o küçük ayrıntıları, filmi ikinci defa görünce anlamlaştırabilirsiniz. Polisiye filmlerin sonunda katil umulmadık biri çıkar. İşte bu filmin finali de umulmadık.
Rahatsızlık veren mekân…
Anna ve oğlu Anders’in kaldığı banliyödeki daire en başından itibaren seyirciyi tedirginliğin içerisinde bırakıyor. Sürekli bir şeyler olacak beklentisi, kuzeyin kendine has gizemleriyle tedirginlik duygusunu çoğaltıyor. Daire ve koridorlar, gri mavimsi buz tonunda yansıyor. Fonda duyulan çello ve keman ağırlıklı tınılar insanın kafasının içerisinde dolaşıyor sanki. Filmin sinemaskop görüntüleri de çarpıcı. Yönetmen, seyircilerine sıkıştırılmışlık duygusu verebilmeyi başarmış. Aslında 
filmdeki hiçbir mekân insana rahatlama vermiyor. Çünkü birçok şey Anna’nın algısıyla yansıyor perdeye. Belki de trajedi sonrasında mekânları gerçek haliyle algılıyabiliyor seyirci. Anna’nın ruh hali tam bir şizofreni. Gerçeklik algısı bozulabiliyor. İsveç yapımı “Milenyum Üçlemesi”yle tanınan 1979 doğumlu İsveçli oyuncu Noomi Rapace (Noomi Rapose okunuyor), gerçekten muhteşem bir performans sunuyor. Yüzündeki o tedirginlik ifadesi mükemmel ve seyirciyi de sürekli diken üstünde tutuyor. Rapace’nin, İspanyol babasının çingene ruhunu da taşıdığı söyleniyor. Rapace’nin annesi de İsveçli bir oyuncu. 1960 doğumlu Norveçli yönetmen Pal Sletaune’nın (Pol Şleterna okunuyor) 2005 yapımı “Naboer-Kapı Komşusu” gerilim filmi ülkemizde 
de biliniyor. Bu filmin başrolünde de Kristoffer Joner vardı. Norveç’te bu filme “the unreliable narrator”, yani “güvenilmez anlatıcı” denilmiş. Amerikalı edebiyat eleştirmeni Wayne C. Booth’un “The Rhetoric of Fiction” (Retoriğin Kurgusu) kitabında birisinin algısından düşen anların yanılsaması anlatılır, teorik ve pratik olarak. Tıpkı Sletaune’nın filmindeki gibi. Sinema tarihinde de bu türden filmler bulabilirsiniz. Norveçlilere göre yönetmen, Anna’yı yaratırken, Charlotte Perkins Gilman’ın (1860-1935) “Sarı Duvar Kâğıdı” kitabından da hayli beslenmiş. Gilman’ın bu kitabı, Türkçede bu yıl Otonom Yayınları’ndan çıkmıştı. Kitapta yedi hikâye var.
(Bu yazı 27 Nisan 2012 tarihli Taraf Gazetesi’nde yayınlanmıştır.)
(27 Nisan 2012)
Ali Erden
sinerden@hotmail.com
Skyturk 360 TV.de yayınlanan En Heyecanlı Yeri bu hafta sinema yazarları Çağdaş Günerbüyük ve Olkan Özyurt’u ağırlıyor. Sinema yazarlarıyla, Emin Alper’in yönettiği 
Çevre Film tarafından BASAD – Bakırköylü Sanatçılar Derneği işbirliği ile gerçekleştirilen 
TÜRVAK Sinema – Tiyatro Müzesi, 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nda kapılarını çocuklar için açacak. Hacivat – Karagöz’den beyazperdenin büyülü dünyasına kadar müzede yapacakları gezi sonrasında, film sahnelerinin, afişlerin ve balmumu heykellerin resimlerini müzedeki ücretsiz atölye çalışmasında boyalarla yapabilecekler. Çocukların, Winx Perileri’nin “Sihirli Macera”sıyla da buluşacağı 23 Nisan günü müzenin tüm etkinlikleri ücretsiz olacak. Rehberli müze gezisi 14:00, atölye çalışması 15:00 ve Türkçe dublajlı 
İstanbul Bilgi Üniversitesi tarafından 22 Nisan Pazar günü Gençlik Şenliği adı altında organize edilen bir dizi etkinlik kapsamında, iletişimden beslenen bir toplum oluşturmak hedefiyle kurgulanan ve farklı kimliklere sahip pek çok insanın dünyayı nasıl yorumladıklarını konu alan Yeryüzünde Bir Gün adlı film gösterilecek. Filmin Arjantin, Bangladeş, İsrail, Rusya, Japonya gibi ülkelerle eş zamanlı olarak gösterileceği etkinlikte Müzisyen Özgür Demir ve grubu da sahne alacak. Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ün video mesajıyla katılacağı etkinlik herkesin katılımına açık ve ücretsiz olacak.
John Madden’in yönettiği ve Bill Nighy, Maggie Smith, Judi Dench ile Tom Wilkinson’nin oynadığı Marigold Oteli’nde Hayatimin Tatili (The Best Exotic Marigold Hotel), 27 Nisan 2012’de Tiglon Film dağıtımıyla Tiglon Film tarafından vizyona çıkarıldı.
sonraya dönüşüyor her şey. Tabii ki seyirciler için. Film ilerledikçe her şey öyle karmaşıklaşıyor ki, bazı anlarda neyin ne olduğunu anlamakta zorlanıyor insan. Bu gerçekten bir banka soygunu mu? Zeki Tripp, Sherlock Holmes gibi olanları zihninde canlandırarak (seyirci bu anları siyah-beyaz izliyor) esas olayı çözüyor. Soygunculara aynı fakstan aynı mesajlar gelmiş. Siyahi Darien, Yahudi Weinstein ve sarışın Gates, bilgisayar yardımıyla paraların istiflendiği kasaları açmaya uğraşırken, amatör soyguncular işlerini geciktiriyor. Aslında hiç plânda olmayan bir FBI ajanının da bankada olması. O da ateş arasında kalıp ölüyor. Bu olay, Tripp’in mantık yürütmesine neden oluyor. Veznedar Kaitlin de evlilik hediyeleriyle olaya katılıyor ve filmin en sürprizi oluyor finalde. Bu komedinin olduğu filmde şiddetin hiç olmadığını düşünmeyin. Filmde kanlı sahneler var. Yönetmen, soygun filmlerini hicvederken şiddetten uzak duramamış.
Ashley Judd, 1990’larda Hollywood’da öne çıkmıştı. Michael Mann’ın 1995 yapımı “Heat-Büyük Hesaplaşma” filmindeki Charlene karakteri mükemmeldi. Garry Fleder’in 1997 yapımı “Kiss the Girls-Kızları Öp” mistik suç filmi, yine aynı tarzda Bruce Beresford’un 1999 yapımı “Double Jeopardy-Çifte Tehlike” filmi, William Friedkin’in 2006 yapımı 
10. Berlin Türk Film Haftası tarihi UCI Kinowelt Colosseum Sineması’nda 
Bugün TV, Klak Sinema Programı bu hafta yine dopdolu içeriğiyle karşınızda. Küçücük bir kasabada kaderleriyle baş başa düşler kuran insanların öyküsü, 
Bursa olanaklarıyla çekilen ilk film olma özelliğini taşıyan 
Kayseri Üniversitesi Süleyman Çetinsaya İletişim Fakültesi her yıl düzenlediği iletişim etkinlikleri kapsamında bu yıl Coşkun Çokyiğit’in Gazete Sayfalarındaki Türk Sineması 1964-1974 sergisine yer verdi. Coşkun Çokyiğit serginin açılışından sonra ise öğrencilere Türk Basında Yeşilçam Algısı başlıklı bir konferans verdi. Konferans, Halit Reiği’in 
TV Net 16:9 Programı’na bu hafta, 
Ömür Gedik’in hazırlayıp sunduğu sinema programı Kanal D Cinemania’da bu haftanın konuğu 
65. Cannes Film Festivali’nde Altın Palmiye için yarışacak filmler açıklandı. Wes Anderson’un