Poppy’nin sevgilisi yok, yalnız, ama mutlu. İlkokul öğretmeni Poppy, iyi erkeklerin bir yerlere gittiği Londra’da aşka büyük özlem duysa da onu hiçbir şey mutsuz edemiyor. Gülüyor. Aşkı bekliyor. 2008 Filmekimi’nde gösterilen “Daima Mutlu” vizyona çıkamadı. Şimd, DVD’de.

Mike Leigh, İngiliz sinemasının Ken Loach’la beraber yaşayan önemli yönetmenlerinden. Filmlerinde orta sınıfı, gerçekçi ve de yer yer mizahi açıdan perdeye yansıtıyor. 20 Şubat 1943 yılında Manchester’da doğan Yahudi kökenli Leigh, İngiliz “Özgür Sinema” akımının içinde yer almadı. 1970’lerin başından bu yana süren sinema yolculuğu günümüzde de sürdürüyor. Televizyonda da dramalar çeken Leigh, 1971 yılında “Bleak Moments – Kasvetli Anlar”la ilk filmini çekti. “Happy-Go-Lucky / Daima Mutlu” onun on ikinci filmi oldu. Nihilist diye nitelendirilen filmi 1993 yapımı “Naked – Çıplak”la Cannes Film Festivali’nde “En İyi Yönetmen” ödülünü almıştı. Leigh, 1996 yılında da yine Cannes Film Festivali’nde “Secrets and Lies -Sırlar ve Yalanlar”la “Altın Palmiye”yi kazanmıştı.

‘Gamsız’ Poppy…

Leigh usta, son filmi “Daima Mutlu”da Londra’da ilkokul öğretmenliği yapan genç bir kadın Poppy’yi anlatıyor. Poppy, insanı çileden çıkartacak kadar hep iyimser. Hep gülüyor. Hep konuşuyor. Hep mutlu. Ama, sevgilisi yok. Poppy, evi bir kız arkadaşı Zoe’yla paylaşıyor. Onun da sevgilisi yok. İyi erkekleri bekliyorlar. O iyi erkekler nereye gitmişler ki? Hangi erkek, Poppy gibi güzel ve daima mutlu bir kadını hayatında istemez? Poppy, bisikletinden sıkılınca araba almak istiyor. Ama, ehliyeti yok. Ehliyet alabilmek için de hep sinirli Scott’a başvuruyor. Scott’tan ders almaya başlayan Poppy, sorunlu öğrencisi Nick’i fark ediyor. Nick, okulda sürekli arkadaşlarıyla kavga ediyor. Nick’in sorunu çözmek için okulun müdiresi Heather’a başvuruyor Poppy. Okula, Sosyal hizmet görevlisi Tim geliyor. Sanki Nick, Scott’ın çocukluğunu yaşamış. Scott, kadınlara karşı öfkeli. Hem onlara ulaşamıyor hem de çocukluğundan gelen bir travması var. En azından çocukluğu Nick gibi geçmiş. Nick’in babası yok. Annesinin erkek arkadaşı Jason evlerinde kalıyormuş ve Nick’e kötü davranıyormuş hep. Mutsuz ve agresif Nick de öfkesini arkadaşlarından çıkartıyor böylece. Hiç sevgilisi olmayan Poppy de bu arada, sosyal hizmet görevlisi Tim’e ilgi duymaya başlıyor. Tango derslerine katılıyor. Evsiz (homeless) bir adamla dostluk kuruyor. Bu berbat dünyada daima mutlu Poppy. Filmin orijinal adı “Happy-Go-Lucky”, İngilizcede bir deyim ve “gamsız” anlamına geliyor. Argoda da kibarca “sevgilisi yok” demek. Tam tamına Poppy de bu tanıma uyuyor işte. Mike Leigh’in bu “Daima Mutlu” filmi, 2008 Berlin Film Festivali’nde Poppy’ye hayat veren Sally Hawkins’e de “En İyi Kadın Oyuncu” ödülünü kazandırmıştı. “Daima Mutlu”, Leigh’in sinemaskop çalıştığı bir filmdi. Londra’yı merak edenler için de iyi bir film bu.

Daima Mutlu (Happy-Go-Lucky)
Yönetmen-Senaryo: Mike Leigh
Müzik: Gary Yershon
Görüntü: Dick Pope
Oyuncular: Sally Hawkins (Poppy), Eddie Marson (Scott), Alexis Zegerman (Zoe), Samuel Roukin (Tim), Sylvestra Le Touzel (Heather), Jack MacGeachin (Nick)
Yapım: Film4 (2008)

(19 Ekim 2010)

Ali Erden

[email protected]

“Sosyal Ağ”ın, salt, başlangıcı 2003 – 04 olan sosyal görüngü, şu an dünyanın en kalabalık üçüncü ülkesi olan Facebook’un kısa yaşamı üzerine olduğunu düşünürseniz yanılırsınız. Bu film, yaradılıştan bu yana tüm bir insanlık tarihini belirleyen, hırs, azim, dayanışma, kıskançlık, ihanet, çatışma gibi, öykü anlatma sanatlarının temalarından bir kısmını içeriyor. Ve öyküyü de, popüler sosyalleşme ağı Facebook’a insanların kurgulayıp yükledikleri ‘gerçekler’ gibi, karakterlerin bakış açılarından üç farklı ‘gerçek’le sunuyor. Nabzı kavramış, mükemmel bir ritimle tabii… Siyahla beyaz arasındaki tonlarda ilerleyen, sinema talebelerine ders olarak okutulması gereken bir senaryo; bu çok yakın geçmişe, oyuncularla birlikte keskin bir ‘dönüş yapmış’ yönetmenlik! Bu yılın en iyilerinden.
Uzun eleştiri için tıklayınız.

“Son Savaşçı”, M. S. 117’de İngiltere’de yayılmaya çalışan Romalıları gerilla taktikleriyle engelleyen Pict halkının hâkimiyetindeki bölgede sıkışan Komutan Quintus Dias ve bir grup askerin kurtulma yolculuğunun hikâyesi: Sert, vahşi, şiddetli, kirli, karanlık, çarpıcı… Yayılmacılığın ve çirkin politikaların bedellerini herkesin, hem işgâle uğrayıp her şeylerini kaybedenlerin hem de işgâl edenlerin ödediği, insanoğlunun güç gösterisini lânetleyen bir dram. Yüksek bütçeli filmlerin ‘plâstik’ gösterilerinden uzak, çıplak vücuda saplanan çeliği iyice hissettirip, et parçalarının dokusunu ve kanın kokusunu algılatan bir gerçeklik! Bir İngiliz yapımı!

“Aşka Fırsat Ver”de, kariyer hırsı – para kazanmak – rekabet üçgeni içinde sevgili bile olabilmiş erkek ve kadından kadın olanı, ‘yedi yaşındaki kendisinden’ aldığı mektuplarla bulunduğu noktadan geriye doğru bakarak, yaşamının hiç de hayal ettiği gibi gelişmediğini görür ve… Bu duygusal ve zeki film, kökleşik olsa da, bir defa daha, iş dünyasının insan suretli ‘canavar’larından biri olduğumuzda, ’insanlığa dönüş’ yapmamızı salık vermekte: Zengin sinema dili ve Sophie Marceau’nun katkısıyla da, izleyen üzerinde etki kurabilmekte.

“Amcam Önceki Hayatlarını Hatırlıyor”, ‘canlı ve saldırgan’ dünyamızdan, asıl ait olduğumuz spiritüel evren içindeki evrenlere(Matruşka Bebekleri’ni düşünün), ‘karma’, ruh göçü ve derin düşünme gibi kavramlarla yolculuk yapmamızı sağlayan, rüya görmekle -neredeyse- eş bir film. Bu ruhani yolculuğu, Budizm’in öğretileri ve mistisizmiyle -ticari çarkın dışında kalarak- ilgilenenlere özellikle öneriyorum.

(20 Ekim 2010)

Ali Ulvi Uyanık

[email protected]