Sevinç Pekin’i Kaybettik

Bir dönem sinemamızın en ünlü vamp yıldızlarından olan Sevinç Pekin, 30 Kasım 2013 Cumartesi günü (bugün) hayatını kaybetti. Pekin’in hatırlanan filmleri arasında Eşrefpaşalı, Kumsalda Üç Kadın, Yakut Gözlü Kedi, Yaşamak Haram Oldu, Ecelin Geldi Yavrum, Nemli Dudaklar, Sevda, Zehirli Çiçek, Acı İntikam, Lekeli Melek, Sabır Taşı, Üç Sevgili, Şalvar Davası, Sevmek Neye Yarar gibi filmler var. Cenazesi, 01 Aralık Pazar günü Eskişehir Yalaman Camii’nde kılınacak öğle namazını müteakip Asri Mezarlık’ta defnedilecek olan merhumeye tanrıdan rahmet, kederli ailesine sabırlar dileriz.
Sevinç Pekin’i Kaybettik yazısına devam et

Yarım Kalan Mucize, 20 Aralık’ta Sinemalarda

Biket İlhan’ın yeni filmi Yarım Kalan Mucize 20 Aralık’ta vizyona giriyor. Başrollerini Nihan Belgin, Umut Beşkırma, Yetkin Dikinciler, Ayten Uncuoğlu, Dolunay Soysert, Sinan Tuzcu ve Şencan Güleryüz’ün paylaştığı filmin konusu şöyle: 2. Dünya Savaşı atmosferinde, Anadolu’da açlık ve sefaletin doruğa çıktığı zamanlar. Nahide, yaşadıklarının bilincinde olmayan zavallı kızlardan biridir. İlkokul öğretmeni onun yazgısını değiştirmesini ister. Bunun en iyi yolu Nahide’nin Köy Enstitüsü’ne gitmesidir. Erkek kılığında köyünden kaçıp, okula gitme çabası aslında Anadolu’da yeni bir eğitim seferberliğinin habercisidir.

  • Film hakkında geniş bilgi için tıklayınız.
  • Kuzey Ormanları Savunması Sarıyer’e Çağırıyor: İstanbul Can Çekişiyor Farkında mısınız?

    Kuzey Ormanları Savunması adlı platform İstanbulluları 01 Aralık Pazar günü Belgrad Ormanları ve Orman Bölge Müdürlüğü önünde yapılacak etkinliğe çağırıyor. Platformun yayınladığı duyuru şöyle: “Farkında mısınız? İstanbul’un akciğerlerinde açılan yara giderek büyüyor. İstanbul’un Anayasası sayılan Çevre Düzeni Planı’na rağmen yapımı sürdürülen 3. Köprü inşaatı, Anadolu ve Avrupa yakasındaki ormanlık alanlarda doğa katliamına neden oluyor. Farkında mısınız? İstanbulluların elinde kalan yegane doğa alanlarından birisi olan Belgrad Ormanları, ‘Muhafaza Ormanı’ statüsünden çıkartılarak, yapılaşmaya izin verilen bir ‘Tabiat Parkı’na dönüştürülüyor. Bir ticari işletme olarak İstanbul Büyükşehir Belediyesi’ne devredilen bu kamusal-doğal varlığımız da, Kuzey Ormanları’nın bir parçası olarak yok oluşa sürükleniyor, farkında mısınız? Doğanın koruyucu iradesi Kuzey …”

  • Duyurunun devamı için tıklayınız.
  • Facebook
  • Twitter
  • Kuzey Ormanları Savunması Sarıyer’e Çağırıyor: İstanbul Can Çekişiyor Farkında mısınız? yazısına devam et

    Kubrick’in Mükemmeliyetin Polisiyeleri

    Sinemanın mükemmeliyetçi dâhisi Amerikalı Stanley Kubrick’in 1950’lerde çektiği polisiyelere dokunuyoruz. Bugünden bakınca kolay aşılmaz “Katilin Busesi” ve “Son Darbe” polisiyelerinin atmosferlerinde dolaştırmak istedik.

    Stanley Kubrick… Bir dahi, bir mükemmeliyetçi ve bir yaratıcı yönetmen. Kubrick, New York-Manhattan’da 26 Temmuz 1928’de dünyaya geldi. 7 Mart 1999’da İngiltere’de öldü. Kubrick, 16 yaşındayken çektiği bir fotoğraf, ona ünlü Look Dergisi’nin foto muhabiri olma şansını getirdi ve hayatının akışı değişti. Her fırsatta New York Modern Sanatlar Müzesi’nin klâsik film gösterilerini takip eden, vizyona çıkan her filmi merakla izleyen Kubrick, kamera arkasına geçmek için sabırsızlanmaya başladı. 1951 yılında Look’taki işini bırakarak tamamen sinemaya yönelen Kubrick, boksör Walter Cartier’in dövüş için hazırlandığı bir günü konu edinen belgesel “The Day of Fight-Kavga Günü”yle yönetmenliğe adım attı. Tamamen kendisinin finanse ettiği film, hayli dar bir çevrede izlense de, genç yönetmenin cesaretini arttırdı. Bir yıl sonra dokuz dakikalık “Flying Padre” ve 30 dakikalık bir belgesel olan “Seafarers”la çalışmalarını sürdürdü. Hemen ardındansa, ilk uzun metrajlı filmi olan 1953 yapımı siyah-beyaz “Fear and Desire-Korku ve İstek”i çekti. Sade anlatımı, oyuncu yönetimindeki titizliği ve yaratıcılığıyla eleştirmenlerin dikkatini çekti hep Kubrick.

    “Katilin Busesi…”

    United Artists’in sunduğu 1955 yapımı siyah-beyaz “Killer’s Kiss-Katilin Busesi” kara filminin senaryosunu Kubrick, Howard Sackler’la ortak yazmış. “Katilin Busesi”, Fransız şiirsel gerçekçiliğinin ruhunu ve estetiğini de taşıyor. Kubrick, bu filmde bizzat kameramanlığı da üstlenmiş. Caz tınıları tadı veren müzikleri de Gerald Fried bestelemiş.

    Film, New York’taki tren garında açılıyor. Adı Davey Gordon (Jamie Smith) olan genç boksör, yanında valiziyle birinin gelmesini özlemle beklerken, iç sesiyle de zihninde sorgulama yapıyor. Sonra film geriye dönüş yapıyor. Davey, 29 yaşında. Şu ana kadar 88 maç yapmış ve bunun sadece dokuz tanesini kaybetmiş ağır sıklet boksörü. İkisinde de berabere kalmış. Bu gece Rodriguez’le yapacağı maç onu tedirgin ediyor. Moralsiz. Maç televizyondan da canlı yayımlanıyor. Akşamüzeri Davey, apartman dairesinde dışarı çıkmak için hazırlık yaparken, karşı dairede de güzel Gloria da işe gitmek için hazırlık içinde. Apartmandan çıkıyorlar. Gloria Price (Irene Kane), patronu Vinnie Rappalo’nun (Frank Silvera) üstü açık 1953 model Buick Roadmaster Skylark arabasıyla dans salonuna gidiyor. Gece kulübündeki kadınlar, yalnız erkeklerin dans yaparak onları yalnızlıktan kurtarıyorlar. Vinnie, Gloria’nın Davey’yle aynı apartmanda kalmasından pek hoşlanmıyor. Gloria’ya Davey’nin televizyondan canlı yayımlanan boks maçını göstererek doğması muhtemel bir aşkın önüne geçmeyi umuyor. Vinnie, bu genç kadına melodram ötesinde tutkun. Gloria’yı uçan kuştan bile kıskanıyor neredeyse. Vinnie öngörülerinde yanılmıyor. İki genç insanın, Gloria’yla Davey’nin yolu aşkta buluşuyor. Maçta nakavtla yenilen Davey, kederli uykusunda etrafı binalarla dolu, sonsuz gibi asfalt bir yolda buluyor kendini. Bu andaki görüntülerin “arabı”, yani negatifi yansıyordu perdeye. Kadın çığlıyla kâbus dolu rüyasında dönen Davey, sesin Gloria’nın dairesinden geldiğini anlıyor. Bu buluşma bir aşkı da hayata katıyor. Gloria, Davey’e balerin kız kardeşinden söz ediyor. Kendinden yedi yaş büyük Iris’i babası Gloria’dan daha fazla sevmiş. Iris, annelerine benziyormuş. Babaları hastalandığında Iris’in dans parasıyla ailesine bakmış. Gloria bunları anlatırken, Kubrick sahnede bale yapan Iris’i gösteriyordu seyirciye. Davey’nin de bu dünyada amcasından başka kimsesi yok. Doğup büyüdüğü Pasifik kıyısındaki Washington eyaletinin Seattle şehrine Gloria’yla gitmeyi hayal ediyor. Her şey basit gibi görünürken “tutkulu âşık” Vinnie onların yollarını zorlaştırıyor. Vinnie, yanlışlıkla Davey’nin menajeri Albert’ı (Jerry Jarrett) gecenin içinde katlettiriyor adamlarına. Sonra da Gloria’yı kaçırıyor. Ama, aşk kazanıyor ve mutluluk Seattle kadar uzakta iki genç için.

    Filmdeki görsellik ve anlar gerçekten unutulmazdı. Kubrick, bu iki yalnız insanın yollarını kesiştirmeden, çok çarpıcı bir sahneyle kaderlerini buluşturuyordu. Davey, dairesinde amcasıyla telefonda konuşurken, karşı dairedeki Gloria’nın yansıması aynadan fark ediliyordu. Dairede, Gloria’yla Davey’nin dudak dudağa öpüştü an sinemada gördüğümüz
    en içtenlikli sahneydi belki de. Davey, cenneti sunan Gloria’nın dudaklarına uzanıyor ve nazikçe kenetleniyor dudaklarına. Gloria da şefkatle karşılık veriyor bu güven veren dudaklara. Gloria ve Davey, bu koca şehirde yapayalnız iki insan. Birbirlerine sarıldıklarında bütün oluyorlardı. Bu ki yalnız gencin dairelerinde, yakın geçmişlerinin hatıraları fotoğrafları da yansıtıyordu kamera. Bu çok önemli, çünkü kaderleri, yolları birleşiyor bu iki insanın. Fotoğraflar, hem nostaljiyi hem yalnızlığı hissettiriyordu.

    Kubrick, yoğunlukla bu kara filminde parlak ışıklandırma kullanmış. Ama, Vinnie’nin adamlarının Albert’ı öldürdükleri sokakta dışavurumcu ışık düzenlemeleri denemiş. Sokakta gölgeler uzuyordu bu kasvetli anda. Apartmanın merdivenlerinde de parçalı ışıklandırma olsa da daha yumuşak düşüyordu mekânlara ışık ve gölgeler. Vinnie’nin yazıhanesinde de ışık ve gölgeler az da olsa sertti. Gece kulübündeki dans sahnesinde kamera sağa doğru kayıyor ve sonsuzluğa doğru kayacak diye düşünmeye başlıyorsunuz. Bu an, bu sahne kelimenin tam anlamıyla özeldi. Boks maçı sahneleri de stilize açılarla yansıtmak istemiş yönetmen. Kubrick’in fotoğrafçılıktan geldiği asla unutulmamalı. Yönetmen, “Son Darbe” filminde de kamerayı atların hızıyla takip ediyordu kamerayı yana kaydırarak, hatırlatalım. Kış atmosferinde geçen bu filmde, gri gökyüzü altında her şey kurşuni tonda yansıtmış bir de usta. Kubrick’in fotoğrafçılıktan geldiği asla unutulmamalı. Bazı mekânlar da özeldi bu filmden. Final bölümünde geçen tüm sahneler unutulmazdı gerçekten. Terk edilmiş ve çürümeye bırakılmış binalar, sisler altında estetik yoğunlukla yansıyordu. Vitrin mankenleri arasında Vinni’yle Davey’nin gerilimli dövüşü de heyecanlı açılarla yansıyordu. Koreografi gibiydi. Dövüşün sonu da trajikti. Vinnie ölüyor, polis sirenleri duyuluyor ve mutluluk geliyordu iki genç için. Kubrick usta, bu filminde “leit motif” gibi bolca merdiven kullanmış. Sanki oyuncu gibiler. Apartmanda sıkça yansıyor merdivenler. Ama, terk edilmiş binaların dışındaki yangın merdivenleri bambaşkaydı. Kubrick, bu çürümeye terk edilmiş binalarla metafor kurmuş alttan alta Gloria’yla Davey için. İkisi bir araya gelmezse bu binalar gibi böyle çürüyüp gideceklerdi diyor sanki yönetmen. Film, başa tren garına dönüyor. Umudunu yitiren Davey’ye heyecan ve gelecek duyuran o yumuşak sesi duyuyor. “Katilin Busesi” filminde müziklerin kullanımı da, özel ve ilham vericiydi. Terk edilmiş binaların çatılarında, Vinnie’nin adamlarının Davey’nin peşine düştükleri anlarda, fonda usulca, ama tedirgin edici müzik derinlerden kulaklara geliyordu. Sonra o müzik birden yükselip gerginliği çoğaltıyordu. Sisler altındaki gri tonlar da şehrin kasvetini çoğaltıyordu filmde. Sanki ölüm dansı gibiydi bu kaçıp kovalamacalar. Bir anda daha müzik etkileyiciydi. Kaybettiği maçtan sonra dairesine dönmüş Davey, penceresinden Gloria’yı izlediği sahnede, altta Latin müziği duyulurken, müzik birden saksafonla beraber caza dönüşüyordu. Bossa novanın önceliydi bu sanki. Bu filmden, Fransız şiirsel gerçekçi polisiyelerinin tadını aldık. Özellikle Gloria’yla Davey’nin daireleri, sisler altındaki kasvetli New York atmosferleriyle. Davey de, insana 1930’lardaki Jean Gabin’i çağrıştırıyordu. 1930’ların Fransız şiirsel gerçekçi filmleri mutlaka görülmeli. Zihinsel ve estetik anlamda nerelere vardığınızı keşfedeceksiniz belki. “Katilin Busesi” filmini görünce de, sinemanın gerçek renklerinin siyah-beyaz olduğunu düşüneceksiniz belki. Ayrıca bu filmde kadere de dokunacaksınız.

    “Son Darbe…”

    Kubrick’in yazar Lionel White’ın “Clean Break” soygun romanından uyarladığı 1956 yapımı siyah-beyaz “The Killing-Son Darbe”, soygun filmlerine yeni heyecanlar getirmiş bir başyapıt. Senaryosunu Kubrick’in yazdığı, United Artists’in sunduğu bu film, beş yıl hapsin sonunda hipodromu soyma planları yapan ve bunu uygulayan Johnny Clay’in (Sterling Hayden) hikâyesi. Hikâye, Kaliforniya’da, Los Angeles ve San Fransisko taraflarında geçiyor. Eylül ayı. Soygun, en küçük ayrıntıyı atlamayan ve saniye saniye kurgulanmış bir plan. Kusursuzluğun ve mükemmeliyetin soygunuydu bu. Ön jenerik sürerken, soygun mekânının atmosferinde dolaşmaya başlarken, tek tek çete elemanları da tanımaya başlıyorsunuz. Bu hikâyeyi anlatıcının (Art Gilmore) dış sesiyle takip ediyorsunuz. Johnny’yi oğlu gibi gören Marvin Amca (Jay C. Flippen), hiçbir şeyle ilgisiz gibi hipodromda aylak aylak dolaşırken, veznelerin olduğu mekândaki bara gidiyor. Barmen Mike’tan (Joe Sawyer) kazanan fişler alıyor. İrlanda kökenli Mike, işe trenle gelip gidiyor. Çok hasta karısı Ruth’a (Dorothy Adams) büyük aşkla bağlı ve ona karşı çok müşfik. Bu işe bulaşmasının nedeni belki de karısını bu hastalıktan kurtarmak için. Marvin, elindeki kazanan fişle vezneye gidiyor. Orada da George’la (Elisha Cook Jr) tanışılıyor. George, karısı Sherry’nin (Marie Windsor) kölesi olmuş zavallı bir adam. Sherry’yi kaybederse bir daha hiçbir kadın bulamayacağı korkusuna kapılmış. Karısının bitmek bilmeyen arzularını karşılayabilmek, belki de onu kaybetmemek için bu işe bulaşmış. Ruth, kara filmlerdeki “femme fatal” kadınlardan daha derin trajik bir kadın. Genç âşığı Val Cannon’la (Vince C. Edwards) George’u aldatıyor. Bu kusursuz ve mükemmel planı bir kadın felakete ve trajediye sürükleyebilirdi. Kubrick, sadece şeytansı değil, meleksi olanlar da diyor. Finali düşünün. Sonra resmi giyimli devriye polisi Randy (Ted de Corsia) kameraya takılıyor. Randy, iyi bir evde oturan ve iyi yaşamayı seven bir polis. Bu yüzden karanlık işlere bulaşmış ve bir hayli de borçlanmış. Çeteye satranç tutkunu eski güreşçi Maurice de katılıyor. Bir kişiye daha ihtiyaç var. O da keskin nişancı Niki (Timothy Carey). Çeteyi tamamlayan Johnny’nin fedakâr ve tutkulu sevgilisi Fay de var. Faye (Coleen Gray), filmin başlarında ve sonlarında hikâyeye dâhil oluyor.

    Ekip otel odasında toplanıyor ve Johnny planını anlatırken bir şey oluyor. Sherry de otele gelmiş kocası George’un peşinden. Gelmeden önce kocasının hipodrom soygununu sevgilisi Val’a anlatıyor Sherry. Aslında mükemmel soygununda sorunlar başlıyor. Kadın, kusursuz olan tüm plânları altüst edebilir miydi? Kubrick, “Son Darbe” filminde “kötücül” Sherry’nin önlenemez ihtiraslarını hissettirerek buna cevap veriyor fısıltıyla. Sherry, planı değil, soygun sonrasını karıştırıyordu aslında. Sherry’ye, ancak bir erkeğin anlayacağı gibi ders verdiğini sanan Johnny, gecikmeden hafta sonundaki büyük soygununu gerçekleştirmek için harekete geçiyor. Sherry’yi unutuyor. Ama Sherry’nin ihtirası bu mükemmel soyguna gölgesini düşürüyor. Kubrick’in bu filmindeki kurgu denemeleri gerçekten heyecan verici. Günümüz sinemasında sıkça karşılaştığınız bu kurgu anlatımıyla 1950’lerin seyircisi için hayli kafa karıştırıcı ve içinden çıkılmaz bir durumdu belki de. Bu kurguyu günümüz sinemasında, Amerikalı Quentin Tarantino ve Meksikalı Alejandro Gonzales Inarritu gibi postmodern yönetmenlerin filmlerinde bolca yaşıyorsunuz. Kubrick, soygun anlarında zamanlarla oynayarak zihinsel karışıklığa, küçük bir kaosa neden oluyor ve zamanda sıçramalar yapıyordu. Güreşçi Maurice (Kola Kwariani), veznelerin de olduğu bara gelip barmen Mike’la kavga yaptığı an öğleden sonra 4.30’du. Sonra kamera aynı günün sabah 11.30’da keskin nişancı Niki’yi takip ediyor. Niki, üstü açık arabasıyla hipodromun giriş kapısına geliyor. Siyahî güvenlik görevlisini ikna edip arabasıyla favori at “Kızıl Şimşek”i vuracağı açıya konumlanıyor. Atı vuruyor, ama kendisi de trajedisinden kaçamıyor. Kubrick, bu anlarda zamanların yerini değiştirerek gerilimi ve heyecanı daha da çoğaltmış. Buradan soygun anına geçiliyor ve o anlardaki gerilimle koltuğunda kıvranmaya başlıyorsunuz. İki milyon dolarlık hasılatı çuvala doldurtan Johnny, kusursuz sandığı planıyla soygunu gerçekleştirip çuvalı pencereden aşağı atıyor ve polis Randy de kolayca çuvalı arabaya alıyor. Her şey yolunda gibi görünüyor. Sherry’yi unutan Johnny, Niki’nin öldüğünü de bilmiyor. Hatta buluşacağı ekibinin Val tarafından yok edilişini de. Paraya konmak isteyen Val, otel odasına baskın yapıyor ama, orada George dışında herkes ölüyor. Buluşmaya 15 dakika geciken Johnny, ölümden kurtulsa da kaderinden kurtulamıyor. Tüm havaalanı sahneleri gerçekten çok özeldi. Sinemaya armağandı sanki. Ama, Johnny’nin hayatının tam bir kısırdöngü olduğunu da fark ediyorsunuz final bölümünde.

    Estetiği de çarpıcı bu filmin. Filmin girişinde ön jenerik sürerken hipodromun atmosferine tam anlamıyla giriyorsunuz. O heyecana parmağınızla dokunuyorsunuz adeta. Padoktan çıkan atların dörtnala koşunu anın içine girerek izliyorsunuz filmde. Belirlediğimiz çarpıcı kurgu denemesi de özeldi bir de. Yönetmen, ağırlıklı olarak parlak ve doğal ışık düzenlemeleriyle sahneleri çekmiş. Sadece bir tek Sherry’nin olduğu ve Sherry’yi hissettiren anlarda daha dramatik ve parçalı olarak ışığı mekânlara düşüyor. Kubrick bu anlarda yoğun olarak sert parçalı ışıklandırma yapmış. Barmen Mike ve hasta eşi Ruth’un olduğu sahnelerde de parçalı ışık düzenlemeleri olsa bile ışık ve gölge daha sıcaktı. Kubrick’in “Son Darbe” filmindeki kamera kullanımı ve kurgusu, sinema yoluna düşmeyi hayal edenlere ilham veriyor. Kameraman Lucien Ballard’ın çerçeveleri özeldi. Fonda duyulan Gerald Fried’in müziklerine de kulak verilmeli. Sinemanın zeki ve zanaatçı yönetmenlerinden John Huston, 1950 yapımı siyah-beyaz “The Asphalt Jungle-Elmas Hırsızları”nda, soygun filmlerinin dağınık motiflerini bir araya toplamıştı. Kubrick, bu motiflerin hakkını vermiş. Huston, kara filmlerin dağınık motiflerini de toparlamıştı. Filmi seyrettikten sonra aklımıza, Japon sinemasında şiddet filmlerinin yönetmeni Takeshi Miike’nin 2004 yapımı “İzo” filmi geldi. Miike o filminde, mükemmeliyetin absürtlüğünü gösteriyordu. Hiçbir şey mükemmel değildi ve mutlaka bir yerlerde tahmin edilemez arızalar oluyordu. Kubrick’in filminde de aynen böyle.

    (06 Aralık 2013)

    Ali Erden

    ailerden@hotmail.com

    Film Sayılarında 30 Yıllık Rekorlar

    Sinema yazarı Deniz Yavuz, Film Sayılarında 30 Yıllık Rekorlar başlığı altında 2013 yılının son haftalarında vizyona girecek olan Türkiye yapımı filmleri kapsamlı bir şekilde inceleyen rapor hazırladı. Rapora göre 2013 yılı, vizyona çıkan filmlerin yılsonu toplam sayıları açısından son 30 yılın rekorlarını barındırıyor. Türkiye sinemalarında 1983 yılından bu yana ne toplam film sayısı açısından, ne de Türkiye yapımı filmlerin vizyona giriş sayısı açısından bu toplamlara ulaşılmadı. Aralık 2013’te 8 farklı film dağıtıcısı tarafından on yedi adet Türkiye yapımı filmin sinemalarda gösterime çıkarılması plânlanıyor.

    Tuncel Kurtiz Anıldı

    77 yaşında hayatını kaybeden duayen sanatçımız Tuncel Kurtiz, Beşiktaş Belediyesi’nin hazırladığı Ustalara Saygı gecesinde anıldı. Gecede Nebil Özgentürk’ün hazırladığı Bir Yudum İnsan adlı belgeselde Kurtiz’in oynadığı filmlerden bölümler, anıları ve röportajları yer aldı. Bir konuşma yapan Beşiktaş Belediye Başkanı İsmail Ünal, Tuncel Kurtiz gibi sanatçının bir daha zor geleceğini, sanata ve kültüre değer verdiklerini, Kurtiz gibi duayenlerin yetişmesi için ellerinden gelen her şeyi yapacaklarını söyledi. Daha sonra konuşan Tarık Akan gençlere tavsiyelerde bulundu, Tuncel Kurtiz gibi bir ustayı iyi takip etmelerini söyledi. Gecenin sonunda Melike Demirağ, Tuncel Kurtiz’in sevdiği şarkıları seslendirdi. (Haber: Muharrem Erdemir.)

  • Basın Bülteni
  • Tuncel Kurtiz Anıldı yazısına devam et

    Arka Pencere Dergisi, Yeni Köşesi Topaz’ı Sunar

    Arka Pencere Dergisi, 214. sayısında, kapağına James Dean ve Devlerin Aşkı’nı yerleştiriyor. Tunca Arslan köşesinde, Türkçeye henüz çevrilmemiş Night Film adlı kitabın arka sokaklarında dolaşıyor. Vizyon filmleri eleştirileri arasında Danışman, Tamam mıyız?, Bir Vampir Hikayesi, Yarım Kalan Şarkı, Ruhlar Bölgesi: Bölüm 2, Niko 2: Küçük Kardeş Tatlı Bela ve Küf yer alıyor. Sapık köşesiyle devam eden derginin 214. sayısı, bir Alfred Hitchcock alıntısıyla nihayete eriyor: “Filmimi izleyen bir genç kızın, gördüklerinden tatmin olmuş bir biçimde eve döndüğünü düşünmek çok hoşuma gider.”

  • Basın Bülteni
  • Web Sitesi
  • Hepsi Birarada Kapak Fotoğrafları
  • Bilgi Sinema’da Aralık Ayı Programı

    İstanbul Bilgi Üniversitesi Sinema Kulübü,, bağımsız sinema salonlarının teker teker kapandığı, ana-akım sinemasının haricindeki, değerli olduğu düşünülen filmlerin gösterilecek sinema salonu bile bulamamasından dolayı, ortada bu filmleri gösterecek bir mekâna ihtiyacın olduğundan hareketle film gösterimlerine başladı. Sinema perdesinde deneyimlenmesinin zaruri olduğu düşünülen filmlerin gösterimlerini, Bilgi Üniversitesi’nin Santral Kampüsü’nda gerçekleştiriliyor. Aralık ayı gösterimlerinde Altın Palmiyeli yönetmen Apichatpong Weerasethakul’un deneysel kısa filmlerinden oluşan bir seçki ve Tropical Malady; Jean-Marie Straub ve Daniele Huillet’in Sicilia; Pedro Costa’nın Where Does Your Hidden Smile Lie?: Naomi Kawase’nin The Mourning Forest filmleri gösterilecek.

  • Basın Bülteni
  • Web Sitesi
  • Bilgi Sinema’da Aralık Ayı Programı yazısına devam et

    Ali Avaz’ı Kaybettik

    Sinemamızda yönetmen, senarist ve oyuncu olarak birçok filme imza atan Ali Avaz, 27 Kasım 2013 Çarşamba günü hayatını kaybetti. Avaz’ın rol aldığı filmler arasında Garibanız Abiler, Bir Baltaya Sap Olamadım, Gardaş Beni Eversene, Hacıaağalar Kralı, Sarı Öküz Parası, Süpürgesi Yoncadan, Yeter Be, Yazık Oldu Ali’ye, Bayram Benim Neyime, Patron Duymasın, Alman Avratın Bacısı, Alman Avrat 40 Bin Mark, Kenar Mahalle, Çok mu Komik? gibi filmler var. Cenazesi 28 Kasım 2013 Perşembe günü Üsküdar Şakirin Camii’nde kılınan öğle namazını müteakip Üsküdar Karacaahmet Mezarlığı’nda toprağa verilen merhuma tanrıdan rahmet, kederli ailesine sabırlar dileriz.

    16. Randevu İstanbul Uluslararası Film Festivali

    TÜRSAK Vakfı tarafından 20 – 26 Aralık 2013 tarihleri arasında düzenlenen 16. Randevu İstanbul Uluslararası Film Festivali’nde bu yıl sinema dünyasından en iyi ve en güncel yapımlar izleyici ile buluşacak. Programda ödüllü filmler ve usta yönetmenlerin son yapıtlarının da aralarında bulunduğu, 50’den fazla film bulunuyor.
    Gösterimler bu sene  Levent Cinemaximum Kanyon, Beyoğlu Cine Majestic, Fransız Kültür Merkezi’nin yanı sıra, yepyeni bir mekânda daha izleyiciyle buluşacak. Zorlu Center’da açılan Cinemaximum Zorlu Center Sineması ilk festivaline ev sahipliği yapacak.

  • Basın Bülteni
  • Web Sitesi
  • 16. Randevu İstanbul Uluslararası Film Festivali yazısına devam et

    I II III IV’e Boston’dan En İyi Kısa Film Ödülü

    Amerika Birleşik Devletleri’nin (ABD) Boston eyaletinde bu yıl 18.si düzenlenen Boston Türk Film Festivali’nde Ali Düşenkalkar ile Didem Balçın’ın oynadığı I II III IV, En İyi Kısa Film ödülüne layık görüldü. Atom Film ekibi ödülü Adana’ya getirmekten dolayı mutlu olduklarını söylediler. Türkiye’den gelen başvuruların yanısıra ABD, Almanya, Belçika, Çek Cumhuriyeti, Ermenistan, Fransa, Güney Kore, Hollanda, İngiltere, İran, İsrail, İtalya, Kanada, Nepal, Norveç, Ukrayna, gibi ülkelerden 200’den fazla film değerlendirildiği belgesel ve kısa film yarışmasında finale kalan 40 film, Boston Güzel Sanatlar Müzesi ve Boston Üniversitesi’nde gösterildi.

  • Basın Bülteni
  • Film hakkında geniş bilgi için tıklayınız.
  • TMMOB Mimarlar Odası Belgesel Sinema Kulübü, Bir Düş-tü Sulukule Belgeselini Gösteriyor

    TMMOB Mimarlar Odası İstanbul Büyükkent Şubesi Belgesel Sinema Kulübü etkinlikleri, 29 Kasım Cuma akşamı saat 19:00’da Bir Düş-tü Sulukule belgeseliyle devam ediyor. Herkese açık olarak düzenlenecek olan ücretsiz gösterim sonrasında filmin danışmanı Burçak Evren ile söyleşi yapılacak. Geçmişi İstanbul’un fethine dek uzanan tarihi Sulukule’nin yazgısını, bir bakıma çeşitli dönemlerde zorunlu olarak karşı karşıya kaldığı yıkımlar belirlemiştir. Her yıkımda Sulukule’nin adı kalmış ama yeri değişmiştir. Değişmeyen tek şey ise, kendine özgü rengi ile yaşam biçimi olmuştur. 5366 sayılı Kentsel Dönüşüm Yasası çıkarıldığı zaman Sulukule yıkılacağını, Sulukuleliler  her şeyin değişeceğini bilmiyorlardı. Tarih boyunca onca yıkıma dayanan Sulukule ne yazık ki bu son yıkımla tarihe karıştı.

  • Basın Bülteni
  • Web Sitesi