Duyguların Rengi (The Help)
Yönetmen-Senaryo: Tate Taylor
Roman: Kathryn Stockett
Müzik: Thomas Newman
Görüntü: Stephen Goldblatt
Oyuncular: Emma Stone (Skeeter), Viola Davis (Aibileen), Bryce Dallas Howard (Hilly), Octavia Spencer (Minny), Jessica Chastain (Celia), Eleanor Henry (Mea Mobley), Ahna O’Reilly (Elizabeth), Sissy Spacek (Bayan Walters), Allison Janney (Charlotte), Chris Lowell (Stuart), Cicely Tyson (Constantine), Mary Steenburgen (Elaine), Mike Vogel (Johnny)
Yapım: Touchstone-DreamWorks (2011)
Amerikalı yönetmen TateTaylor’ın yazar Kathryn Stockett’ın kurgusal romanından uyarladığı “Duyguların Rengi”, ırkçılık ve ayrımcılık üstüne çarpıcı filmlerden. Dört dalda Oscar’a da aday olan film, mekânları ve müzikleriyle de etkiliyor.
Yıl 1962… Mississippi’nin Jackson şehri. Yüz yıla yakındır ABD’de kölelik kalkmış, ama ırk ayrımı ve köleliğe dair her şey sürüyor. Siyahlara “renkliler” deniliyor. Onlar, otobüsün en arkasında seyahat ediyorlar. Umuma açık yerlerde siyahlar beyazların lavabosundan su bile içemiyorlar. Beyazların evinde köle gibi hâlâ çalışıyorlar. Dönem, ABD’nin hiç unutamadığı, 22 Kasım 1963’te Dallas’ta suikasta kurban gitmi John F. Kennedy dönemi. Kennedy, aynı zamanda ABD’nin ilk Katolik başkanıydı. Küba’yla savaşa girme noktasına getiren, 
Vietnam Savaşı’nın kararını veren, bir önceki başkan Eisenhower’ın dış politikasına sadık bir başkandı ayrıca. Yönetmen Tate Taylor, beyazların bulunduğu mekânları steril ve alabildiğine parlak ışık düzenlemeleriyle yansıtmış. Siyahların bulundukları mekânlarsa alabildiğine dramatik ışık düzenlemeleri var. Koyu tonlar daha bir öne çıkmış. Bu ışık düzenlemeleri, yapaylıkla gerçeklik arasında gidip geliyor. Parlak ışıklandrmalar daha çok izlenimci ruhla buluşuyor sanatta. Gölgeleri öne çıkaran ışık düzenlemeleriyse dışavurumcu estetikle buluşuyor. Yapay ve gerçek durumu sanatseverler hemen fark edecekler sanki. Yönetmen bir de insanlar üzerinden de ara tonları kaldırmış. Beyaz kadınlar güneş görmemiş gibi bembeyaz, siyah kadınlarsa simsiyah. Yönetmen, Amerika’daki ırkçılığı dolaysız göstermek istemiş.
Bebekleri büyütenler…
Aibileen Clark, Elizabeth Leefolt’un hizmetçiliğini yapıyor. Film, Aibileen üzerine açılıyor. Skeeter’ın dış sesiyle Aibileen’ın beyaz evlerinde ne yaptığı da öğreniliyor. Oğlu vahşice öldürülmüş Aibileen, beyaz Elizabeth’in iki yaşındaki kız bebeği Mea Mobley’ye bakıyor. Siyah hizmetçiler, beyaz kadınların çocuklarını bebekliklerinden itibaren büyütüyorlar. Elizabeth, ırkçılığı o kadar ileri götürmüş ki, bebeği hafif tombul olduğu için ona bile ayrımcı davranıyor. Hatta siyah hizmetçilerin evde ayrı banyoyu kullanmasını savunuyor. Elizabeth kadar ırkçı Hilly Holbrook da var. O, sinsi ve her şeyin ayarlayıcısı beyaz kadınlar 
arasında. Siyah Minny Jackson, beyaz Celia Foote’un evinde çalışıyor. Celia, Elizabeth’in eski sevgilisi Johnny’yle evli. Eugenia “Skeeter” Phelan, Mississippi Üniversitesi’nden yeni mezun olmuş beyaz bir genç kız. Gazetecilik işine giriyor. Skeeter’ın, bir koca bulamayacağı için geçmişte üçüncü güzel seçilmiş annesi Charlotte hep telâşlı. Senatör oğlu Stuart’la flörtlüğünü bile ayarlıyor. Skeeter yazar olmak istiyor. Kendisini büyüten yaşlı hizmetçisi Constantine Bates’i evde bulamayan Skeeter, beyaz çocuk büyüten siyah kadınlar üstüne bir kitap yazmayı istiyor. Yayıncı Elaine Stein’den onay alan Skeeter Aibileen’i ikna ederek ırkçılık karşıtı kitabını yazmak için yola çıkıyor. Minny, fırtınalı bir gün çalıştığı evde beyazların tuvaletine girdiğinde işinden oluyor. Hilly, Minny’yi hiç kimsenin işe almaması için telkinde bulunuyor. Minny gecikmeden bu ırkçı kadına boklu pastayı yedirerek cezalandırıyor, itibarını düşürüyor ve Skeeter’ın kitabına da bu anı koyduruyor.
Filmde, Eugenia “Skeeter” Phelan’la yazar Kathryn Stockett arasında benzerlikler var. Yazar, Skeeter’ı yaratırken kendinden ilham almış. 1969 doğumlu Amerikalı yazar Kathryn Stockett’ın romanı “The Help”, ülkemizde Pegasus Yayınları tarafından iki adla yayımlandı, Önce 2009’da “Yardımcı”, sonra 2011’de “Duyguların Rengi” olarak. Yazar, romanındaki hikâye doğduğu Mississippi eyaletinin Jackson şehrinde geçiyor. Basın gösteriminde UIP bu kitabı eleştirmenlere armağan etti. İyi oldu. Çünkü romanın tarzı hakkında da bilgi sahibi oluyorsunuz. Filmin yönetmeni Tate Taylor, romanın yazarı gibi Mississippi’nin Jackson şehrinde doğmuş. Yönetmen ayrıca senarist, aktör ve yapımcı. 
“Duyguların Rengi”, Taylor’ın ikinci filmi. Bu filmin müzikleri ve şarkıları da muhteşem. Bob Dylan’dan “Don’t Think Twice, It’s All Right”, Johnny Cash’tan “Jackson”, Ray Charles’tan “Hallelujah I Love Her So” ve birçok şarkı kulağa geliyor. Elbette Thomas Newman’ın besteleri de etkleyici. Bu “soundtrack” arşivlik. Hilly karakteriyle müthiş bir kompozisyon çizen Bryce Dallas Howard, çarpıcı yönetmenlerden M. Night Shyamalan’ın 2004’teki “The Village-Köy” ve 2006’daki “Lady in the Water-Sudaki Kız” filmlerinde büyülüyordu. Howard’ın, Lars von Trier ustanın 2005’teki “Amerika üçlemesi”nin ikinci filmi “Manderlay” de unutulmazlardan. “Duyguların Rengi” dört dalda Oscar’a aday oldu. Viola Davis, etkileyici performansıyla “En İyi Kadın Oyuncu” dalında aday oldu. Ayrıca, Jessica Chastain ve Octavia Spencer “En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu” dalında Oscar’a adaylar. Elbette en önemlisi “En İyi Film” dalında da Oscar’a aday olması “Duyguların Rengi” filminin.
(Bu yazı 10 Şubat 2012 tarihli Taraf Gazetesi’nde yayınlanmıştır.)
(10 Şubat 2012)
Ali Erden
sinerden@hotmail.com
Kanser nedeniyle hayata veda eden Ben Gazzara 81 yaşındaydı. 1999 yılından beri gırtlak kanseri ile mücadele ediyordu. Ve 03 Şubat 2012’de New York’ta Bellevue Hastahanesi’nde pankreas kanseri nedeniyle hayatını kaybetti. 
Bir süre televizyon filmlerinde oyuncu ve yönetmen olarak çalıştıktan sonra 1957’de ilk filmi “The Strange One”da diğer Actor’s Studio elemanlarıyla birlikte rol aldı. Sonra da Otto Preminger’in 1959’da yönettiği mahkeme filmi “Anatomy of a Murder” (Bir Cinayetin Anatomisi)’nde sinemadaki ilk önemli rolünü oynadı. 1963’te tekrar televizyona döndü.
130’a yakın sinema ve televizyon filminde genelde karakter oyuncusu olarak rol aldı. Bazı filmlerde de başrol oynadı. Birkaç filmi de yönetti ve bir filmin senaryosunu yazdı. Tek bir filmde de “Husbands” (Kocalar, 1970) şarkı söyledi. 
Kraft Suspense Theatre (1965) TV
The Trial of Lee Harvey Oswald (1977) TV
Road House (Bar Fedaisi) (1989) Rowdy Herrington
The Big Lebowski (Büyük Lebowski) (1998) Joel Coen, Ethan Coen
Hysterical Blindness (2002) TV
Lynne Ramsay’in filmi 
Eva Khatchadourian, iyi kalpli, sakin ama ona hiç denk düşmeyen Franklin’le (John C. Reilly) evlenmiş, şehir yaşantısından banliyöde bir ev için, bağımsızlığından da bir aile için istemeye istemeye vazgeçmiş genç bir kadın. Hamile kalmaktan hoşnut olmasa da, vakti saati gelince bir oğlan doğuruyor. Bebek ilk andan itibaren onun kucağına gitmek, hatta onunla birlikte olmak istemiyor, avaz avaz ağlıyor. Bir sahnede Eva sokakta giderken de ağlayan bebeğin içinde olduğu arabayı, sırf bu sesi boğmak için, toprağı kazan bir makinenin yanına çekiyor. Bu arada, çocuk büyütmüş herkes, o ağlamayı duyunca acı tecrübeleri anmaktan kendini alamamıştır herhalde.
Öte yandan, ne Eva, ne biz bunun bir canavar masalı, bir kötü tohum hikâyesi olduğundan emin olamıyoruz. Eva’nın hem oğlu Kevin, hem de kendi namına suçluluk duyduğu kesin. Filmin başlarında takım elbiseli, evrak çantalı iki gençten adam kapıyı çalıp onunla öbür dünya hakkında konuşmak isteyince, bu duyguları dile getiriyor. Oysa kapı çalınınca biraz ürkmüş. Çünkü insanlar alışveriş arabasındaki yumurtaları kırıyor, yolda ona vurup küfrediyor, evini ve arabasını kırmızıya boyuyorlar. Ama işin öbür dünyadan ibaret olduğunu anlayınca ferahlıyor. Bunun hakkında her şeyi biliyor çünkü. “Dosdoğru cehenneme gidiyorum. Ebedi lânet falan, hepsi.” Aslında ebedi lânetten de ürkütücü olan ise, oğluyla aralarında bir bağ olabileceği şüphesi. Belki de, Kevin’in annesine ilgisini gösterme yöntemi bu.
izlemeyen, nefis kurgulanmış, daha çok bir rüyayı (evet, kâbusu) andıran filminde Eva’nın endişeli kalabalığı yararak oğlunun okuduğu liseye yaklaşmaya çalıştığına tanık oluyoruz. Filmin güçlü görselliği, çarpıcı renkleri, ses tasarımı da Ramsay’in (Lionel Shriver’in romanından Rory Stewart Kinnear ile beyazperdeye uyarladığı) hikâyesini lâyıkıyla anlatmasına katkıda bulunuyor. Tilda Swinton’ın kendisinin ve karakterinin seyircinin rahatlıkla özdeşleşeceği, hatta acıyacağı kişiler olmayışı da işimizi zorlaştırıyor.
Miss Ramsay’e gelince, ruh halleri ve atmosferin ustası olduğu kesin. 
Tailor Soldier Spy”
Kitabı okumamış, diziyi de görmemiş olsanız bile, 
kolu olduğu Kontrol’un, ajanlardan Jim Prideaux’yu (Mark Strong) zor bir görevle Çekoslovakya’ya yollamasıyla çığırından çıkar. “Aramızda çürük bir elma var,” der Kontrol. M16’ya takılan isimle Sirk’in üst kademelerindeki beş kişiden birinin Sovyet casusu, teşkilâtlarının başındaki Karla’nın adamı olduğunu düşünür: Tinker/Tenekeci (Percy Alleline/Toby Jones), Tailor/Terzi (Bill Haydon/Colin Firth), Soldier/Asker (Roy Bland/Ciaran Hinds), Poor Man/Yoksul Adam (Toby Esterhase/David Dencik) ve kendi sağ kolu Smiley (Beggar Man/Dilenci). Ne yazık ki, İngiliz saflarına geçeceği sanılan general bir palavradan, olay da komplodan ibarettir, Prideaux vurulur.
yaratılmış dünyasını beyazperdeye başarıyla nakletmişler. Gene de bazı ayrıntılar hiç içimize sinmedi. Örneğin, Karla’nın sadece bir an arkadan gösterilmesi çok yerinde bir tercih ama Ann için yapılan benzer tercih olumlu sonuç vermemiş. Ann geçmişteki bir Noel partisinde çeyrek yan ve arka plândan gösteriliyor. Ama bu Ann, kitaptaki karakterle hiç ilgisi olmayan biri. Güzel ve aristokrat genç bir İngiliz hanımdan çok, İspanyol (giysi ve saç seçimi) dansözlerini andırıyor. Hatta İspanyol konsomatrisleri de böyle oluyordur herhalde. Macaristan’daki çekimlerin kitaptaki gibi ormanda değil, bir kafede, sokakta olması heyecan katsa da bu bölüm de hayli farklı. Hepsi bir yana da, gizli evin şifresi niye değişmiş acaba? Hangi havalandırma çıkışı, kapıya bırakılmış iki süt şişesinin yerini tutabilir?
kesişenle buluşuyor. Karakterler, ister birbirini tanısın ister tanımasın. Başlarda kaotik olan durum, özellikle ikinci yarıda bazı şeyler yerine oturunca seyircilerin zihinlerinde de anlamlaşmaya başlıyor birçok şey. Filmin girişinin müthiş olduğunu belirtmeliyiz. Yerde yaralı yatan, adının sonradan Mediha olduğu öğrenilen genç kadın, aslında hikâyenin tam ortasında. Her şey bir anlamda ona değiyor veya yanından geçiyor. Cumali, namus cinayeti işlemiş. İyi halden tahliye olduğunda hikâyeye birçok karakter giriyor. Rus seks işçisi Anna. Figen olarak bildiği Mediha’ya sırılsıklam aşık olmuş eski boksör Ali’nin hayali Mediha’yla beraber Rusya taraflarına gitmek. Kara filmlerden düşmüş başkomiser İzzet, iki çocuklu ve evli 
mutsuz biri. Kokain çekiyor, haraç alıyor. İzzet’i görünce “asayiş berkemal” diyorsunuz. O da Figen olarak bildiği Mediha’ya tutku ötesi tutkulu. Hem de öldüresiye. Mediha da Cumali’ye vurgun. Filmin kurgusu gerçekten sinemamız adına heyecan verici. İlk bölümde zihinsel karışıklık yaşayabiliyor seyirci. Yönetmen bir olayın ortasını gösteriyor önce. Bir zaman sonra o olayın başını gösteriyor. Bunu yaparken aynı anı iki karakterin gözünden yansıtmış oluyor. Ama filmi perdede seyrederken, ortaya yakın bazı şeyler anlamlaşmaya başlayınca işin içinde çıkıyorsunuz zihinsel anlamda. Bu film, 
cinayeti trajedisine sürükleneceğini hissediyor. Sonra, Anna’nın trajik hayatı yansıyor perdeye. Ardından komiser İzzet geliyor. Evliliğinde mutsuz. Kirli işlere bulaşmış. Haraç almaya gittiği organize işler çeviren adama haracının zamlandığını söylüyor İzzet. Adam tekneyle, sığınmacıları ve göçmenleri yasadışı yollarla Rusya taraflarına kaçırıyor. İzzet, Meliha’ya sırılsıklam tutkun bir de. Meliha’nın sığındığı, kendine İzzet gibi tutkulu boksör Ali de kaçak yollarla Meliha’yı da yanına alıp Rusya’ya gitme hayalleri var. Anna da, daha da kirli işler yapan pezevengi Zoran’ın kendisine bıraktığı bir çocukla baş başa kalıyor. Sonunda, belirttiğimiz gibi karakterlerin hikâyeleri birbirleriyle kesişiyor. Derin trajediler ve hayal kırıklılıkları yaşanıyor. 
Gerçekten yönetmen yaratıcı kurgusuyla hiçbir şeyi boşlukta bırakmamış ve geniş final bölümüyle boşlukları dolduruyor. Yönetmen Pulat, İzmir DEÜGSF Sinema-TV Bölümü’nden mezun oldu. Daha ilk filmiyle heyecan veriyor. Pulat’ın bu filmine, genel olarak eleştirmenlerin mesafeli durmalarını çözemedik. 
çalışmasıyla “En İyi Senaryo” dalında “Altın Portakal”ı da Emre Kavuk aldı. Pulat’ın filminde kamera kullanımı ve ışık düzenlemeleri de çarpıcı. Öncelikle gece dış çekimleri ve iç mekânlarda. 1982 yılında Bakü’de doğmuş Azeri oyuncu Nesrin Cavadzede, 
Üniversiteyi Ankara’da okudum. İstanbul’a kısa süreli bir gelişimde, Tokat’ta liseyi birlikte okuduğumuz, sinemalara birlikte gittiğimiz, hemen hepsi üniversiteyi İstanbul’da okuyan arkadaşlarıma beni Yeşilçam’a götürmelerini söyledim. Yeşilçam’a geldik, kelimenin tam anlamı ile in cin top oynuyordu. Sonradan birçok kişiden dinlediğim sokağın o hareketli günleri bitmişti. Gerçi sinemamızda Yeşilçam döneminin 80’lerde bittiğini kabul ediyorum şimdi ama takvimlerin o günlere erişmediği, benim ziyaretim sırasında da “sokak” eski hızını, hareketliliğini kaybetmişti. Yalnız bir tek şey hâlâ hareketin nabzını tutuyordu: EMEK SİNEMASI. 
çıkmışlığım vardı. Çok azında sinemanın doyumsuz zevkini almış, çoğunda ise sadece film seyretmiştim. Samsun’da, açılışında adı Emek olan sonra Konak’a değişen sinemada Cumartesi günleri, saat 18:00’de -adeta bir abonelik- keyifle film seyretmek unutulacak gibi değildi. Samsun’a geldiğim bir gün, teyzem ve eniştenim beni götürdüğü Antonioni’nin La Notte’sini, Cumarteyi izleyen Pazartesi günü saat 14:00’de tekrar izleyecektim. Tokat’ta tahta koltukları ile 600 kişilik Ali Sabri Sineması her ne kadar keyif bakımından diğerlerine erişemez ise de, iyisi ile kötüsü ile birçok filmi perdelerinde bize izletmişti. Bir tanesi unutamadığım bir filmdir: Lindsay Anderson’un This Sporting Life…. 
Emek Sineması’nda hiç tek başıma film izlemedim ama o otobüslerin, minibüslerin zaman zaman tek izleyicisi oldum. Emek Sineması’nın bu günleri görmemiş olmasına şükretmemiz mi gerekiyor? Keşke, Emek’in perdesine tekrar projeksiyon yansısa, o otobüs ve minibüsler de yolcusuz kalmasa. (Bu da bir dönem, geçer mi ?) Emek Sineması’nı kesip, biçmek değil niyetleri. Eski ama o güzel binaya dikmişler gözlerini. Biraz ses çıkarılmasa, eylem yapılmasa, Emek Sineması’nı hiç umursanmadan binaya yönelecekler ve daha önce olduğu gibi sonrada başka binalar girecek sıraya. Bırakın 30 – 40 yılı dört yıl sonra İstanbul gibi asırlık bir kente gelenler, bıraktıkları hiç bir şeyi bulamayacaklar. Bize devletin devamlılığından önce kentlerin devamlılığını öğrettiler. Oysa kentler, devletlerden önce de kenttiler. 
Yeşilçam Sokağı’na girip, yolu izlerken, 20 – 25 adım sonra Emek Sineması’nın ışıklarını görememek, camlarına veya iç kısmına konulmuş afişleri görememek, bırakın bunları, bunların hepsinin yerine giderek tozlanan, üzerlerine hiç âlâkasız yaftaların yapıştırıldığı, önü parmaklık da diyemeyeceğim bir şeylerle kapatılmış gibi yapılmış yeri -bizim (benim) için hâlâ Emek Sineması olan yeri- görmek, içimi sızlatıyor. Oysa bu günlerde özenilerek yapılmış bir sessiz / siyah – beyaz filmin de gösterime girdiği sinema alanında, taaa sessiz, siyah / beyaz filmlerden bugünlere kadar ne gelişmelere tanıklık etmiş ne filmler teknolojileri ile O’nun perdesine yansıdılar ve de yansımaya devam edeceklerdi. Binası şimdilik duruyor, sinemamızın elimizden alınması da çok zalimane bir olay, binanın yerinde durması ile avunmamalıyız. 
Günümüz sinema seyircisi Ünsal Emre’yi ne kadar tanır? Televizyonda filmleri gösterilmese bile tanıma olanağı var mıdır? Onlar -onların kuşağı- Yeşilçam’a girdiler; bazısı bir takım dergi yarışmaları ile (Emre’nin girişi böyle) bazısı ise böyle bir neden olmadan… Bazısı uzun süre sinemada kaldı, bazısı daha kısa zaman çalıştı. Sinemamızın geçirdiği aşamalar, bu eski oyuncularını yeni kulvarlarda -televizyon- kullanmaya devam etti, bazıları sinemanın sislenen yapısı arasında yitip gittiler. 
Sadri Alışık öldüğü zaman 600 filmde oynadığını yazmışlardı, Kadir Savun’u ise “binlerce filmde…” diye. Bu, Türkçe konuşuyorsak, en az 2.000 film demektir. Bugün için çekilmiş film sayısı 8.000’e yaklaşırken yapılacak bir hesapla bu ifade Savun’un yapılan her dört filmin birinde oynamış olması demektir. Emre de 450 filmde oynamamıştır ama sinemamızın bir döneminde (Yeşilçam sürecinde) oyuncudur. Olumlu / olumsuz, baş rol / yardımcı rol, erkek kahramanlı filmler / kadın kahramanlı filmler, çeşitli rollerde oynamıştır. Yeşilçam’ın dallarından biridir. Ölümü ile hatırlanmış olması çok daha üzüntü vericidir. O dönemin, öldüğünde medyamıza haber olacak daha pek çok sinema sanatçısı var-ken, ölümlerinin beklenmesi NİYE? 
Yunanistan komşu bir ülke, tarihin bir döneminde Osmanlı topraklarında kalmış, oraların yaşayanları o zamanlar Osmanlı taba’sından sayılıyor. Fransız Devrimin dünyada oluşturduğu dalgalar nedeni ile başlayan milliyetçilik akımları oralarda da kendini gösterir ve Yunanistan adını alacak topraklar Osmalıdan ayrılır. Tarihin o dönemleri teknolojik olarak sinemanın icat edildiği günler olur ve bizim tarihimiz açısından, önce saraya giren sinema giderek önce gösterim yolu ile halka ulaşacak, sonra konulu film üretimi sıraya girecektir. Aynı günlerde benzer çalışmaların Yunanistan’da da olduğunu, aynı süreçlerin orada da yaşandığını ve Yunan Sineması denebilecek oluşumun başladığını söyleyebiliriz. Sinemamızın başlangıç dönemlerinde Yunanlılarla yapılmış ortak yapımlar (Beyoğlu Güzeli, Kimon Şarlo İstanbul’da), hatta bazı kaynakların Türk filmi olarak gösterdiği (Fena Yol) filminin -daha oluşmamış- Yeşilçam düzeninde gerçekleştirildiği hakkında bilgilere sahibiz. 
Sinemalarımızda o zamanlar gösterime girmiş Yunan filmleri olabilir. Bu konudaki eksik bilgiyi gidermeye henüz sıra gelmedi. Sinema tarihimiz tamamlanmayı / araştırmayı gerektirecek birçok bilgi boşluğu ile dolu. Yine de adı ülke sınırlarını aşan bir Cacoyannis’in adı bizde de duyulmuş, filmleri azımsanacak sayıda da olsa gösterim olanağı bulmuştur. (Bu arada bizde Uçurum adı ile gösterilmiş bir Yunan filmi ile Aliki Vuyuklaki’nin oynadığı Dayak Cennetten Çıkmadır filminin bizde hayli ticari başarı kazandığı anımsadığım bilgiler.) 
bulundurmayı gerektiriyor. (Tüm filmlerini ele aldığımız zaman -birçoğunu da kendisi de beğenmiyor- görünümü başkadır ama sinemamızda Akad’ın usta ünvanını yadsımak mümkün müdür? – İşte…) Angelopoulos da sinemanın yaşayan en büyüklerindendi. En üzüntü verici şey de çekimlerine başladı yeni bir film çalışması sırasında -film dışında- olan bir kazada yaşamını yitirmesidir. Bunu söylediğim zaman, Alican Sekmeç “O filmi tamamlarlar” dedi. Bu doğrudur, o film tamamlanır; Angelopoulos çekmeye başladığına göre yazın aşamasının bitmemiş olduğunu düşünmüyorum -sinema salt yazın aşaması değildir, elbette- ama… Angelopoulos’tan sonra kim tamamlarsa tamamlasın, yazın aşaması bitmiş (!) filmi Angelopoulos’un kafasındaki düzeni ile tamamlaması mümkün değildir. 
Theo, sinemayı ticaret, sanayi ve para olarak algılayanlar için, filmleri “iş” yapmayan Yunanlı bir sinemacıdır. Filmlerinin “iş” yapmadığı doğrudur. Hiçbir filmine on bin adet bilet kesildiği görülmemiştir. 
Yöre tarım (zeytin ve bağcılık yoğun olmak üzere) ve balıkçılıkla geçiniyor. Tütün önemli bir gelir ve üretim kaynağıymış, şu anda yasak, bitmiş. Üzüm bu sene neredeyse bedavaya gitmiş. Şarap üretimi bütün vergi ve engellere rağmen Melen gibi ulusal bir marka üretmiş. Aker ailesinin şarapları da son derece lezzetli. Birçok başka küçük şarap üreticisi kapanmamak için mücadele ediyor. Vergiler tahammül ötesi. Balık, özellikle küçük balıkçı için tamamen bitmiş. Bunun kirlilikten aşırı avlanmaya kadar birçok sebebi var. Bu sebeplere daha sonra gireceğim. Bu yazıda değil. Tütün bitmiş, üzüm bitmiş, şarapçılık can çekişiyor, balık bitmiş. Ya da bitmek üzere. İnsanlar yörenin sert coğrafi yapısının aksine yumuşak ve son derece dost. 
kıyıdan yedi sekiz metre ileriye ince bir tahta iskele uzanmış ve ayakların üzerine bir küçük kulübe inşa edilmiş. Suyun dibine dik değil ama paralel bir ağ bırakılıyor. Fırtınalı havalarda deniz bulanınca bu ağ kaldırılıp kaldırılıp içinde balık var mı bakılıyor, özellikle levrek. Buraların levreği meşhur. Bu av yöntemi son derece çevre dostu. Yalnızca değeri olan balığı alıyor, denize, deniz dibine, diğer balıklara hiç bir zarar vermiyorsun.
Bir insanın 90 yaşına kadar yaşaması gibi. Kaplanların, kutup ayıları, pumalar (dağ aslanı ve panter de deniliyor), jaguarlar, pandalar gibi soyları tehlikede. İnsan kaynaklı küresel ısınmadan dolayı siyah gergedanların soyu tükendi. Artık fotoğraflarına bakacağız. Hayvanlar ve bitkiler bu dünyadan giderken insanlar buraların tamamiyle kendine kalacağını sanıyor herhalde. Bu filmde anlatılanlar gerçek bir hikâyeden yansıyanlar. Sadece mekânlar değişmiş. Gerçek Mee ailesi İngiltere’de. Dartmoor Zooloji Parkı da İngiltere’nin güneybatısındaki Devon’ın bataklık bölgesinde. 1951 yılından beri bu bölge ulusal park. Dartmoor Zooloji Parkı, yönetmenin bu filminde Kaliforniya’nın güneydoğusundaki Thousand Oaks şehrine taşınmış ve adı da Rosemoor Zooloji Parkı olmuş. Film, İngiliz gazeteci Benjamin Mee’nin “We Bought a Zoo” (Biz Bir Hayvanat Bahçesi Aldık) kitabından uyarlanmış. Mee ailesinin bu çabaları BBC tarafından da 2007 yılında dört bölümlük belgesel haline getirilmiş.
Hayvanat bahçesinin çalışanları da var. Buranın şefi güzel Kelly. Bütün birikimlerini buraya yatıran Benjamin, hayatının bu riskinde başarıya ulaşabilecek mi? Benjamin, ergenlik bunalımları yaşayan asi oğlu Dylan’ın bir yeteneğini keşfediyor. Oğlu gerçeküstü resimler çiziyor. Hayvanat bahçesinde bir de Lily var. Kelly’nin kuzini Lily, hayvanat bahçesindeki bara bakıyor. Lily’nin yüreği şefkat ve sevgiyle dolu. Güzel kalbini Dylan’a açsa da Dylan öfkeli ve bu gelen sıcak sevgiyi hemen algılayamıyor. Annesinin şefkatini almış küçük Rosie bu ailenin her şeyi. Belki de Benjamin’i ayakta tutan ve yeni bir aşka, Kelly’den gelen aşka kalbini açmasını sağlıyor. Evet, buradaki insanlar bir yıl boyunca büyük çaba gösterip hayvanat bahçesini halka ulaştırıyorlar. Yazın ortasında, açılıştan bir gün önce kopan fırtına her şeyi altüst ederken sonunda azim kazanıyor. Komedi unsurları da olan bu filme batıda “Cameron’ın aşk hikâyesi” denmiş. Hem de iki açıdan. Hastalıktan ölmüş Katherine ve yeni aşk Kelly. Bir de filmin unutulmazı yaşlı kaplan Spar var. 1957 doğumlu Amerikalı yönetmen Cameron Crowe, bizde daha çok 1996 yapımı “Jerry Maguire-Yeni Bir Başlangıç” filmiyle biliniyor. 2001’de 
“Vanilla Sky” ve 2005’te 
Ama hiçbir aksaklık sunucular kadar kötü olamazdı. (Ezgi Mola & Sarp Apak) Neden mi? Bir kere insan böylesine önemli bir geceye bu kadar kötü mü hazırlanır. Daha doğrusu hiç hazırlanmaz. En olmadı oyuncusun, hamurunda biraz doğuştan espri yapma, durumu kurtarma gibi özelliklerin var olması gerekmez mi? İki saat boyunca yerli yersiz sırıtmak yerine bir tane espri bile yapamaz mısın? Ödülleri dış ses verseydi ya da iki tane “no name” kişi sunsaydı inanın daha iyi olurdu. Hiç mi Altın Küre, Oscar izlemiyorsunuz? Yani eminim kendileri de beklemiyorlardı bu kadar kötü geçmesini, bir şekilde kıvırırız diye düşünüyorlardı sanırım ama olmadı, olamadı…
En çok üzüldüğüm iki şey ise; 
Bir tek 
Düzyatan’ın kendisini fena halde yan yatırıp çamura batıran o açıklamalarına. İlk izlediğimde ağzım beş karış açık ve şaşkınlıkla izlemiştim ama bu sefer oldukça eğlendim. Hatta herkese tavsiye ediyorum, bir şeylere canınız sıkıldıysa Düzyatan’ın sinema yazarlarına kuru sıkı salladığı videoyu açıp eğlenenin. Şaka bir tarafa gerçekten çok çirkindi. Bu kadar mı küçülür bir insan. Yok bir mal hazırlıyormuşmuş da, onlar o kadar parayı bir arada görebilirmiymiş de… Bu kadar kolay mı kalemiyle, aklıyla ekmeğini kazanan yazarlara, gazetecilere çamur atmak… Bir de sen bir oyuncusun. Gerçekten çok talihsiz. Bence 2011’in olayı buydu, kendisine bu sene ne kadar çürük yumurta, altın bamya varsa takdim edile!