Senarist ve yönetmen Pablo Agüero, özellikle “Küçük Prens” ile tanınan, gizemli bir kayıp olan Antoine De Saint-Exupéry’nin yaşamının küçük ama çok belirleyici bir bölümünü anlatıyor Saint-Ex’te. Arjantin’de, Fransız Aeropostale firmasının posta taşımacılığı yapan iki çocukluk arkadaşı Saint-Ex (Louis Garrel) ile Henri Guillaumet (Vincent Cassel), tren yoluyla rekabeti aşmak ve taşımacılığı daha da hızlandırmak için bütün güçleriyle çalışır. Karlı And Dağlarını aşmak, hele de teknolojik yetersizlik nedeniyle gece uçuşunun da yapılamaması nedeniyle kolay değildir. Guillaumet’nin eşi, merkezde çalışan Noelle (Diane Kruger) onların bir anlamda karadaki gözü kulağıdır. Şirket Fransa’dan bastırır, kâr edemediği için kapatacaktır o güzergâhtaki taşımacılığı, ama iki arkadaş direnir. Müthiş bir arkadaşlık vardır aralarında…
Görüntü yönetmeni Claire Mathon, gerçeküstü bir görüntü şöleni sunuyor izleyiciye. Karlı dağlar, bulutlu gökyüzü, kartallar, akbabalar, güneşin şavkı, kardaki yansımalar, kuşbakışı köyler… izleyiciyi içine çekiyor. Galiba görüntülerden önce, yönetmenin uçağın üzerinden pilot ve çalışanların oluşturduğu orkestrayı ve yaptıkları müziği anlatmak gerekir. Çarpıcı, unutulmaz ve özgün. Sırf o müzikle eşlikçisi görüntüler için bile izlenir Saint-Ex.
Öykü merak uyandırıcı, gerçekten de soluksuz odaklanıyorsunuz beyazperdeye. Görüntüler müthiş. Montaj (kurgu ile montajı karıştırmamak gerekir) harika. Müzik ise olağanüstü. Oyunculara gelince… Evet, iyi ve güçlü oyuncular, ama yaşları gereği biraz aykırı kalmış. Bir yaşam öyküsü anlatılırken (tabii ki oyuncular önemli, ama yaşlarının da uyması gerekmez mi?) aslına sadık kalınmalı.
Filmi, izleyen herkes beğendi aramızda (beğenmeyen olabilir mi, bilemiyorum). Hem akışı hem görüntü hem müzik (trenin raylar üzerindeki tıkırtıları gerçekten bir tangoydu) ritmiyle sarıp sarmalıyor insanı. Sizi içine çeken öykü, kendinizle karşılaştırma yapmaya zorluyor sonradan.
1930’larda hava koşullarının yanında trenle rekabeti, teknolojik yetersizlikler nedeniyle yaşanan sorunları bugün, 2025’te sanki bin yıl öncesiymiş gibi izliyoruz. Oysa telsizler kesilir, uçaklarla bağlantı kurulamaz, uçaklar zaten yüksek irtifaya çıkamaz, insanlar posta bekler… Bugün öyle mi ya, elimizdeki akıllı telefonlarla anında haber alıp verebiliyoruz. Gençler izlemeli ve çok değil, yüzyıl önce nerelerdeymiş dünya görmeli. Bugün de habercilik belirleyici, hâlâ. Peki, filmi izledikten sonra (bana değil, kendinize) sorun bakalım, habercilik ne halde bizde?
09 Mayıs’tan başlayarak gösterimde…
(08 Mayıs 2025)
Korkut Akın
korkutakin@gmail.com