Mehdi Idir, Grand Corps Malade’in birlikte yazıp yönettiği, Tahar Rahim’in oynadığı Monsieur Aznavour, 1930’larda, faşizmin ayak seslerinin giderek daha da arttığı savaş öncesinden başlayarak (geri dönüşlerle tehcir ve göç görüntüleri çok çarpıcı) yoksul çocukluktan üne ulaşan bir söz yazarı, şarkıcı, oyuncunun biyografisi. Bir şekilde karşılaştığı Edith Piaf’ın da yönlendirmesiyle hızla yükselir. Buğulu sesiyle dünya çapında dinleyici beğenisine ulaşan şarkıları anımsamayan ve/veya sevmeyen var mı?
Biyografiler zordur, kitaplarda neyse de film olarak belli kısıtlar girer devreye… Senaristin ve yönetmenin seçtiği dönemler belirir beyazperdede. Idir ve Malade’in çektiği filmin temelinde çalışmak, çok çalışmak ve riskleri göze almak mesajı yatıyor. Film, gerek öyküsü, müzikleri ve özellikle görüntüleriyle (montajı) övgüyü hak ediyor. Görüntüler deyince, muhakkak izlemek gerekir; müthiş bir kurgu izliyoruz, montajın da titizliği eşliğinde. Görüntü yönetmeni Brecht Goyvaerts ile montajcılar Ludovic Foucher, Laure Gardette gerçekten büyülü bir seyir şansı tanıyor izleyiciye. Sinemanın tadını alıyorsunuz. Evde, platformlarda, televizyonda izlerken o tadı almanız pek mümkün olmayacak, çünkü sinema salonunda sadece perdede yansıyana odaklanıyorsunuz.
Kendisini şarkıcılığa adayan Aznavour, hırsı, azmi ve duygusallığıyla ailesini bile ihmal eder. Ailesini ihmal etmesi önemli bir konudur; oğlunu tam da ergenlikten çıkarken kaybetmesi, kimseye göstermediği gözyaşları ama duygularını şarkılarına yansıtması… Aslına bakarsanız izleyiciyi şarkıcının kendisiyle özdeşleştirmesini de sağlıyor. Anlatılan her ne kadar bir yaşam öyküsü olsa da bizim de hikâyemiz.
Film her ne kadar Aznavour’un diplomatlığına hiç değinmese de şarkılarının derinliğini yansıtıyor. Şarkıların yazılma serüveni, “ekmek parası” için koşuşturma, ötekileştir(il)me, yılmama, tükenmeme yaşama sarılmak için bir rehber, bana sorarsanız.
02 Mayıs’dan başlayarak gösterimde…
(30 Nisan 2025)
Korkut Akın