Çocukken ‘tıp’ oynardık, en uzun süre sessiz kalan kazanırdı ama çabucak biterdi oyun, çünkü kimse dayanamazdı sessizliğe… Çok zordu sessiz kalmak, hele kahkaha atmamak, koştururken bir şeyleri görüp hayret sesleri çıkarmamak, özellikle de büyüklerden bir şeyler isterken ağlayıp tepinmemek… mümkün değildi. Şimdi, bir dünya düşünün, kimseler yok, küçük bir ailesiniz yaşamını sürdürebilen… Her yer, her şey sizin ama bir tek … Devamı… »